Borobudur

En wat hebben we heerlijk geslapen in ons hotelletje. De nacht zijn we goed doorgekomen, zonder wakker te worden van buren of geluiden of last te hebben van jetlag. Maar natuurlijk hebben we als echt nederladners heus wel wat te klagen hoor! Er was live gamelan muziek bij het ontbijt. Leuk zou je denken.. de reisgids zou zelfs zeggen “de authentieke klanken van de gamelan worden ten gehore gebracht waardoor je het gevoel van indonesie ervaart”. Wij zeggen: !@#$%^ herrie waarna je een migraine aanval ervaart. Het ontbijt was verder prima, het was ook het snelst gegeten ontbijt ooit.
Om 8 uur kwam, zoals afgesproken onze chauffeur ons halen om ons naar de Borobudur te brengen, duidelijk een van ons hoogtepunten hier. Een prachtige nieuwe suzuki met goed afstelbare airco werd ons ride voor deze dag. Het was een goed uur rijden naar de Borobudur en onderweg reden we Yogja uit en reden we zoals de chauffeur het noemde “west-java” in. Als we nog geen planning hadden voor de dag erna had hij zeker wat tips. Aangekomen bij de Borobudur kwamen we aan op een gigantisch parkeerterrein. Het deed zelfs wat amerikaans aan, zo groot. Uiteraard was het hele parkeerterrein omringd door standjes waar allerlei souvenirs werden verkocht. Daarvoor kwamen we natuurlijk niet en hebben dan ook snel de ingang gezocht. Ondanks een enorm groep voor ons, konden we zo doorlopen en kregen zelfs een flesje water. Het terrein wat we opliepen was gigantisch maar in de verte doemde het enorme lava gesteente vol stoepa’s al op. De Borobudur beschrijven is lastig maar ik ga een poging wagen. Het is een enorm platfform van 123 bij 123 meter groot. Er zijn in totaal 8 etages waarvan de onderste 5 vierkant en vervolgens nog 3 ronde. Er staan grote en kleine stoepas op, dit zijn een soort bel-vormige torentjes. In de stoepas zitten buddhas die je aan kan raken en vervolens zou je een wens mogen doen of het eeuwige geluk hebben. Het is een gigantisch bouwwerk wat in het jaar 750 gebouwd is. Vanuit de hoofdingang kom je terecht bij de oostkant van het gebouw. We zijn hier rechtsaf gegaan en via de noordingang de enorme trappen opgegaan. Op de tweede verdieping hebben we een rondje gelopen en zijn zo via de west ingang verder naar boven gegaan. Het uitzicht is werkelijk onbeschrijflijk en dat ga ik ook echt niet op papier krijgen. Je kijkt honderden meters weg over velden met rijst, bananenbomen, palmbomen en ini mini huisjes. Dit allemaal tegen een achtergrond van de Merapi, de grootste actieve vulkaan van Java. Schitterend dus. Eenmaal boven op de ronde etages aangekomen werd het drukker. De stoepas zijn groter dus er is minder ruimte om te lopen maar toch lukte het om een paar fantatische fotos te maken. Ook hebben we de buddha aangeraakt in de stoepa en een wens gedaan. Heel erg onder de indruk van de plek en de omgeving zijn we na een uur weer via verschillende etages terug naar beneden gelopen. Beneden aangekomen moest er natuurlijk weer even getoiletteerd worden. Maar op het moment dat je durft stil te gaan staan wordt je belaagd door mensen die iets willen verkopen. Niet op een vervelende manier maar het is wel even heftig. Yvonne kon goed onderhandelen met een van de mannen en heef een klein souvenir kunnen kopen. Bas heeft een leuk gesprek gehad met een aantal mannen die niet echt meer iets wilden verkopen maar het gewoon wel leuk vonden om wat te ouwehoeren. Na het toiletbezoek werden we weer achtervolgt want “als papa en mama iets kopen moet zoon ook iets kopen”. Jaimy kon het niet laten om het op een akkoordje te gooien en het tweede souvenir was onderhandeld. Dubbel check! Nu was het echt tijd om deze plek te verlaten. We werden via een uitgang gestuurd tussen een aantal kraampjes door. Dachten we. Het bleek de complete markt van woensel, tongelre, strijp, geldrop en nuenen achter elkaar te zijn. Oneindig veel standjes met souvenirs, kleren, petjes, eten, drinken, noem het maar op. En elke hoek die we om liepen, gaf weer uitzicht op nieuwe standjes. Na een half uur lopen wilde yvonne graag een jurkje kopen, wat ook lukte bij een van de vele stands. Gelukkig hoefden we daartna nog maar een kleine 10 minuten naar de uitgang. Opgelucht dat we het einde van de tunnel zagen, sloeg de wanhoop bij jaimy nog even toe die nog meer standjes zag. Deze standjes tonden echter buiten het gebouw. Blij liepen we naar buiten en daar stond onze chauffeur al, enthousiast naar ons te zwaaien, ongelooflijk hoe ze ons toch elke keer herkennen.
Onze reis vervolgde naar Candirejo, een kleine kampung waar we een lunch aangeboden zouden krijgen. We werden ergens helemaal achteraf uit de auto gezet en bij een klein gebouwtje naar binnen gestuurd. Hier stonden wat dames, waaronder onze gids voor de dag. Ze vroeg onze namen maar alleen Bas maakte indruk. Schijnt hier een beroemdheid te zijn die ook Sebastiaan heet. De dames giechelden vrolijk en Bas deed zich voor als charmante man maar maakte vooral indruk met zijn lengte. We werden in tweeen opgesplitst en mochten met een paard en wagen mee. De gids ging met rink en yvonne mee. We werden over een hobbelige weg gereden richting een klein weilandje. Onderweg kwamen we papayabomen, citroenbomen en teak tegen. Onze eerste stop was in de middle of nowhere en over stoffige grond liepen we naar een afgrondje waar we een meer dan prachtig uitzicht hadden over een rivier met op de achtergrond weer rijstbvelden en de Merapi vulkaan. In de rivier waren mannen aan het vissen en kleine jongetjes aan het spelen. Het landelijke beeld was compleet. Na van de rust en stilte te hebben genoten vervolgde onze reis over de kampung. We reden langs de huizen van de bewoners onderweg naar een huis waar ze casave kroepoek maken. Het huis was omgetovert tot klein fabriekje en het hele proces van het kroepoek maken werd ons uitgelegd. Uiteraard werd ons gevraagd of we ook wat wilde kopen. Dat wilden we natuurlijk wel even. Onze reis vervolgde naar een echt javaans huis waar we binnen mochten kijken. De simpele woonkamer en gebedsruimte waren donker ingericht. De keuken was voorzien van elektriciteit. Eigenlijk werd de buitenkeuken, zoals we hier meer zien alleen nog gebruikt bij trouwerijen, als er veel mensen kwamen en veel eten bereid moest worden. In het javaanse huis waren ook gamelan muziek instrumenten opgesteld. Er stonden ongeveer 5 xilofoons, een grote gong, 2 kleine gongd]s en een trommel. Deze instrumenten zijn samen de gamelan. Alle toetsjes op de xilofoon waren genummerd en we gingen samen met onze bestuurders een liedje spelen. En zo kinderachtig als het klinkt, zo leuk dat het was. Rink wilde niet meedoen waardoor we gelukkig fotos hebben, maar wat zijn yvonne bas en jaimy muzikaal. Veel muziekaler en minder vals dan de heren bij het ochtendbuffet.
Na het gamelan spelen werden we naar de volgende stop gebracht. Een echt buitenrestaurant met vers gemaakt eten. We kregen kleine loempiatjes en gebakken zoete rijst. Ook kregen we iets meligs wat in een bananenblad was gevouwen. Vervolgens kregen we soep, sate, aardappeltjes, mie goreng, rijst en een salade met spinazie. Daar zitten met een aantal lokals die voor ons gekookt hadden, terwijl onze chauffeurs van de paard en wagens een tukje deden op een bankje, met uitzicht op de bananenbomen, de vulkaan en papayabomen maakten dat we voor het eerst allemaal het echte “ we zijn in indonesie” -gevoel hadden.
Helemaal voldaan en met volle maag werden we weer terug gebracht naar onze chauffeur. Na duizend maal dank heeft de chauffeur ons teruggebracht naar het hotel. Hij vroeg of we onderweg nog een zilverfabriek wilden bezoeken maar dat wilden we niet. De dag was lang genoeg geweest en tegen half 4 waren we terug in het hotel om even een relax momentje te hebben. We hebben lekker bij het zwembad gehangen en even niets gedaan. Ook dat hoort bij de vakantie.
Tegen 6 uur zijn we naar de receptie gegaan en hebben een taxi laten komen omdat we in het boekje van yvonne een leuk restaurant hadden gevonden. Het lag wel ver weg maar ach, de taxi kost niet zo heel veel. Na een kwartier rijden kwamen we bij het restaurant aan en wat bleek.. dicht. Bas deed nog een poging om binnen te komen maar er kwam iemand vertellen dat ze morgen pas weer open waren. Onze taxichauffeur wist gelukkig een ander restaurant en voordat we het wisten zaten we bij een super lokaal restaurantje waar geen toeristen te bekennen waren. Het hoofdingredient van dit restaurant waren champignons, in alle kleuren en smaken. Na wederom een smaaksensatie te hebben beleefd moesten we het wereldbedrag van nog geen 130.000 rupiah betalen. Dit is omgerekend 9 a 10 euro. Met de taxichauffeur hadden we een deal gemaakt, hij zou op ons wachten voor een mooi prijsje, voor 10 euro 50. Kortom, de taxi was duurder dan het eten. Maar wat een leuke ontdekking. Tot slot hebben we nog ee n kopje koffie gedronken bij het tentje voor ons hotel. Het was een leuke dag met een echt indonesie gevoel. Morgen gaan we yogja verder ontdekken en misschien nog een keer dat leuke restaurantje proberen.