de kakkerlakvrije zone

We hadden afgesproken om om half 9 naar het ontbijt te gaan zodat we de hele dag de tijd hadden om Jakarta te gaan bezichtigen. Ietsjes te laat gingen Bas en Jaimy de deur uit om bij Yvonne en Rink op de deur te kloppen. Toen we geen gehoor kregen trokken we al snel de conclusie dat Yvonne en Rink nooit te laat zijn en ze vast beneden op ons wachtten. Niets was minder waar. Beneden aangekomen hebben we een tafeltje uitgekozen en braaf gewacht tot ze zouden komen. Na 10 minuten zijn we een kopje koffie gaan inschenken voor onszelf en hebben we nog even braaf gewacht. Om 9 uur vond Bas het verdacht worden en is terug naar boven gegaan. Na op de deur bonzen trof hij coupe crisis en verbazing aan. Geen idee wat er gebeurt was maar ze hadden heerlijk geslapen en de wekker niet gehoord. Een klein kwartier later zaten we dan met zijn 4tjes dan eindelijk aan ons eerste echte ontbijt in indonesie. Na een langzame start besloten we naar het oude Batavia stad te gaan en de haven te bezoeken.
Zo gezegd, zo gedaan. We hebben een taxi gepakt naar de oude stad. In de boekjes staat beschreven dat je vooraf een prijs moet afspreken met je taxi chauffeur. Dat ging natuurlijk al meteen mis want onze chauffeur had een meter en kon niet zeggen wat het zou gaan kosten. Na wat hulp van een hotelmedewerker bleek dat deze taxi juist betrouwbaar is omdat ze een meter hebben. Weer wat geleerd. Aangekomen op het fatahillahplein, hebben we een rondje gelopen bij het Poskantor, gouverneurskantor en Wajang museum en zijn toen richting de haven gelopen. In de zinderende hitte, de drukte van de stad en het handigheidje dat Jakarta geen stoep kent, hebben we uitieindelijk besloten voor de laatste gevaarlijke meters een taxi te pakken. Zo kwamen we uit bij het maritiem museum en de culemborg toren. Om wat verkoeling te vinden hebben we kaartjes gekocht voor het museum en zijn naar binnen gegaan. Een opstelling van het vroegere Batavia was daar te zien, alsmede het port Rotterdam in Makassar. Een indonesische man die Nederlands sprak en toevallig daar rond liep liet ons vol trots het museum zien. Het is ongelooflijk hoeveel verschillende ontdekkingsreizigers uit verschillende landen in Indonesie zijn gekomen en het land daar geclaimd hebben en gruwelijke dingen met de inwoners hebben gedaan. Daar hebben we dan ook niet te lang bij stil gestaan. We zijn met de beste man naar buiten gelopen en hij heeft voor ons een taxi geregeld waarmee we terug zijn gegaan naar het fatahillahplein waar we bij Cafe Batavia een hapje hebben gegeten en gedronken. Binnen ga je letterlijk 50 jaar terug de tijd, inclusief de muziek die op de achtergrond werd gespeeld en de grandeur die het cafeetje uitstraalde.
Na goed te hebben uitgerust hadden we bedacht een bezoek te brengen aan mini indonesia indah, de indonesische tegenhanger van Madurodam. Dit lag wel een stukje buiten de stad en vanwege het idiote verkeer hebben we er een dik uur over gedaan om er te komen. maar eenmaal daar aangekomen bleek dat het niet zozeer een mini madurodam was maar meer een mini indonesie. Van alle eilanden was er het meest typische nagebouwd. Zo stonden er huisjes met speciale daken, die we kennen uit sumatra en kalimantan en was er een prachtige gebedstempel met kleine pleintjes en een watertje. Wat het nu precies voor een park was weten we eigenlijk nog steeds niet. Het deed aan als een soort efteling denken maar dan met culturele atracties. Geen Madurodam dus, maar we kunnen nu wel zeggen dat we mini sumatra hebben gezien zonder op sumatra te zijn geweest. Rond sluitingstijd zijn we teruggegaan naar de taxistandplaats waar ons gevraagd werd waar we heen wilden. De chauffeur spong letterlijk een gat in de lucht omdat wij terug wilden naar Jakarta stad en dat nog al een afstand was, waardoor hij dus veel geld zou verdienen (omgerekend 7 euro). De beste man bracht ons nog snel terug naar het hotel ook omdat de file duidelijk alleen de stad uit stond. Terug bij het hotel hebben we even opgekleed en zijn daarna naar het hardrock cafe gegaan om een glas voor Jaimy te scoren. Wederom een taxi aangehouden waarvan de chauffeur heel erg zijn best deed om te vertellen over het prachtige Jakarta en het goede werk wat de nederlanders hadden verricht voor ze ( gebouwen bouwen en treinrails aanleggen). De rit duurde verschrikkelijk lang omdat we wederom het centrum uitgingen en in de file konden aansluiten. Wederom verbaasd over de hectiek op de weg bleven we richting de hoge grote gebouwen rijden. En wat bleek.. het hardrock cafe ligt in het bussiness district, a.k.a. de kakkerlakvrije zone. We werden tegenover het Ritz Carlton afgezet bij het hardrock cafe en er was niets anders dan hotels en het hardrock cafe zelf te bekennen in de omgeving. Bij het hardrock cafe aangekomen moesten we zelfs door een metaaldetectiepoortje. Geen idee wat hier de toegevoegde waarde van was, want of je nu rood of groen kleurde, er een alarm af ging of niet, iedereen is welkom: Love all Serve all. Omdat het binnen nog al rumourig was zijn we buiten gaan zitten, iets wat uniek is hier in indonesie. Want buiten zijn kakkerlakken en ratten, maar in het bussiness district is het heel erg schoon en geen insect te bekennen. We hebben lekker genoten van een biertje en cocktail en uber-amrikaans eten terwijl we ondertussen mensen hebben zitten kijken op het terras. het moge duidelijk zijnd nat status een enorm ding is hier in Indonesie. Een hardsfree set in je oor laten zitten tijdens het eten en blousjes aan geeft status. we vallen van de ene in de andere verbazing. En niet geheel onbelangrijk zijn we naar huis gegaan met een Hurricane glas rijker, ja ja, missie 1 is alvast geslaagd! Omdat we morgen om 7u worden opgehaald door onze chauffeur zijn we op tijd terug naar het hotel gegaan om zoveel mogelijk slaap te pikken. De wekkers zijn dubbel gecheckt zodat we nu wel op tijd zijn.
Jakarta is een grote drukke hete stad met een zeer rijke geschiedenis die overal te vinden is maar als het ware is weggemoffeld. Het jakarta van nu schreeuwt metropool terwijl de pracht en praal wel nog te vinden is als je goed zoekt. De mensen zijn lief en behulpzaam en de eerste vooroordelen zijn inmiddels ontkracht. Morgen trekken we het binnenland in van Indonesie, waarschijnlijk komen we een stad als Jakarta niet meer tegen maar er staat genoeg op de planning om ons aangenaam te laten verrassen.