(not so) terror horror boat part I

Om 7 uur gaat weer de wekker. Leek ons handig aangezien we een boot op gaan en daarom op tijd moeten hebben gegeten. We ontbijten lekker burgerlijk voor de camper met een schaaltje musli en melk en genieten van het ochtendzonnetje. Om kwart voor 9 worden we opgehaald door Shannon (man) en samen met een frans stelletje worden we naar de haven van airlie beach gebracht. Daar moeten we onze rechten weer doorlezen en een waver tekenen (altijd een goed teken). Er wordt nog eens gevraagd of we geen nek en rugklachten hebben en of we een wetsuit willen. Bas wil een wetsuit die heeft het altijd koud maar jaimy twijfelt. Ze laat zich ompraten door het meisje dat de wetsuits uitdeelt want zij zegt dat met deze weersomstandigheden het koud en nat kan zijn op de boot, dan wordne in eider geval je eigen kleren niet nat. Tip van de eeuw blijkt achteraf.
Want zoals al aangegeven stond bij de camping is de wind 22 knopen. Een knoop is de eenheid van snelheid die gebruikt wordt in de scheepsvaart en stelt een zeemijl voor. Een zeemijl is 1852 meter. Dus 22 knopen is (pakt rekenmachine)40 km per uur. Stel niet zoveel voor. Tot je op een open boot zit.
Bas en Jaimy trekken dus beiden hun wetsuit aan en laten hun tshit nog aan, dat ziet er professioneel uit. En dan komt de indeling van de boten. Er zijn namelijk 3 boten. Een “Thrillseeker”, een “ wildthing” en een “Jammin”. En laat er nu een engeltje over ons waken en wij de laatste boot krijgen. Jammin klinkt toch wat chiller dan Thrillseeker (waar overigens een hardcore nummer op gemaakt is wat de rest van de dag in ons hoofd blijft hangen). We gaan naar de boot en uit eerdere terror horror boat ervaringen hebben we geleerd dat achterop de beste plek is. Dus zonder mensen te tackellen en te slaan zitten we als eerste helemaal achter in. We bergen onze spullen op onder de stoelen in waterdichte kisten en gaan braaf zitten wachten tot alle 22 mensen aan boord zijn.
Shannon, onze chauffeur blijkt ook bij ons op d eboot te zitten. De bestuurder van de boot, ik ben zijn naam kwijt dus laten we hem voor het gemak Steve noemen, wil dan nog even onze aandacht. Op dagen als vandaag is het weer namelijk zo ruig dat we als we willen gratis kunnen annuleren. Dus zwangere mensen, mensen met klachten aan het gestel, die zeeziek worden of gewoon bang zijn mogen de boot verlaten en krijgen hun geld terug. Op zee is er namelijk een wind van 32 knopen gemeten (pakt rekenmachine weer: 60km). Het wordt ruig, echt heel ruig. Wie wil mag eraf. De meiden naast Jaimy kijken niet heel blij en twifjelen. Samen met Jaimy die een soort nlp aan het toepassen is ondertussen. Bas durft het wel aan dus daar gaan we. Niemand verlaat de boot.
We cruisen de baai uit, en dat is best prettig, net een klein vissersbootje. Wel liggen er twee motoren achterop met samen 550 pk dus we weten allemaal dat dit ook anders kan. En we worden licht zenuwachtig als Shannon en en steve een trui en jas (!!!) aantrekken. Zodra we de haven en de baai uit zijn en klotst het water al wat meer. We krijgen ngo wat uitleg over waar we ons aan vast kunnen houden en dan gaan we echt open zee op. En dan merk je wel hoe hoog de golven zijn. En hoe hard het waait. En waarom Shannon en Steve hun jas aanstrekken. Steve had niet overdreven toen hij zei dat de golven wel tot boven het dakje van de boot konden komen. En inderdaad dat was zo. Het grote voordeel was dat Steve wel echt kon varen. Geen genomen golf waar niet over nagedacht werd en hoewel het hele idee van raften is dat je op de zee klapt wist hij het zo te doen dat alleen de voorkant de harde klappen maakten en we achterin maar een beetje meehobbelden. Het is ongeveer een uur varen naar de snorkelplek bij een van de shitsundayeilanden waar we heen gaan. Dus een uur op open zee is niets vergeleken met indonesie en een oversteek maken (nlp). Feitelijk gezien was het erg ruig en moesten we tegen de golven in. Niet heel erg fijn maar het viel uiteindelijk reuze mee. Mede ook omdat je weet wat je moet verwachten. Na een uur waarin zonnebrillen rondvlogen en tasjes de boot afwaaiden wkamen we aan bij onze eerste snorkel plek. We wisten nu ook wat de dame van de wetsuits bedoleden. We waren echt van top tot teen zeiknat. Jmmer van de t-shirtjes. Bas dankbaar dat jaimy zo eigenwijs voor hem een droog shirt had ingepakt nadat hij had gezegd dat het niet hoefde. Maar goed, natte trui uit en snorkel op, flippers aan en gaan! Bas duikt zo het water in en jaimy gaat nog even braaf via het trapje. En dan snorkelen boven het reef. Doordat de zee zo ruig is, is het zicht niet optimaal maar er valt nog steeds voldoende te zien, paars/groen/blauw/rood/bruin achtige anemonen, kleine raargevormde bijna schattige kwallen en visjes in alle kleuren en maten. Jaimy ziet zelfs een schildpad maar is hem al weer kwijt nadat ze bas heeft gehaald om hem te laten zien. Beetje jammer. Een uur snorkelen is zo voorbij en shannon helpt ons terug de boot op. Het wetsuit gaat beter uit dan verwacht en we kunnen weer verder dobberen over het water. Ondertussen is er een aziatisch gezin bij ons op de bank komen zitten met een kind van een jaar of 5. Het kind kan niet anders worden omschreven dan een jonge kim jong oen maar dan dun. Dus stel je voor het jengeld en schreuwt continu inzijn eigen taal. Hij schijnt bang te zijn voor water en dus vraag zijn moeder of we met de boot terug kunnen om hen erag te laten. We zitten een dik uur van land af met open zee tussen ons in. Shannon probeert het zo aardig mogelijk te brengen maar hij zal het toch echt moeten volhouden. Vervolgens gooit de moeder het kind het water in om te snorkelen. Beetje vreemde aanpak maar goed.
Onze boot vaart (klapt) verder om het eiland heen en eerlijk is eerlijk, het uizicht is prachtig en ja we kunnen er ook echt van genieten. De stranden zijn spierwit en de zee is groen met blauw (maar dan de goede speciale klein met lage ph waarden). We worden afgezet op een zandbank, wat bij de aziatische familie voor commotie zorgt want nu worden ze tot hun enkels nat, je zizet shannon duidelijk balen dat hij ze uit de boot moet helpen maar goed. Een kleine wandeling over het spierwitte zand, wat grappig geluid maakt als je loopt omdat het zand zo fijn is, brengt ons naar het echte strand. We maken een groepsfoto en beklimmen het kleine berg/zandduintje dat voor ons ligt. Onderweg naar boven kletsen we even met Shannon die zijn irritatie uitspreekt over de jonge kim jong oen en zijn ouders, die hij beschouwt als de slechtste ouders ooit. Hij besluit om achter aan te gaan lopen zodat hij ze kan “poken” zodat ze doorlopen. Zodra wij boven komen weten we weer waarom we zo nodig een boottochtje wilden maken. Het uitzicht is prachtig en zover als we kunnen kijken zien we zee in alle kleuren blauw met tussendoor wat witte wadden en strandjes. Ind ne verte zien we alleen maar kleine eilandjes met groene bomen. Momentje om stil van te worden. We lopen de berg over om van alle kanten even van het uitzicht te genieten. Het zonnetje is lekker warm maar aan de verkeerde kant van het eiland voel je wel dat het 22 knopen of meer waait. We lopen verder naar beneden en gaan via de andere kant van het eiland weer de boot op die ons naar whithaven beach brengt waar we gaan lunchen. Whithaven beach is al net zo prachitg als de eerdere eilandjes die we gezien hebben. Het strand is wederom spierwit en ook dit zand maakt dat grappige geluidje als je loopt. Beetje vergelijkbaar met expeditie robinson eilanden. Onze aziatische familie vestigd zich op het strand en gaan zich omkleden is formele kleren (dus zwemrommel uit en wit kantjen jurkje met onderjurk aan en leuke zonnebril op) en daar gaan ze, al fotos maken met hun telefoon het strand over. Wij zuchten een keer diep en strijken neer en gaan ons insmeren met onze hier gekochte zonnebrand factor 50 om even een dutje te doen. Maar eerst worden we geroepen voor de lunch.het is een soort lopen buffet op de boot, super fijn voor jaimy die zeeziek wordt op stilliggende boten. We besluiten dan ook snel de lunch op hett strand te eten. We worden wel gewaarschuwd door Steve want “ those seagulls are kamikaze” . en inderdaad. Loop niet met je bord onbeschermd rond want ze jatten het eten van je bord af.
Op het strand eten we onze broodjes met wat pasta/aardappelsalade en genieten van de rust. Het aziatische gezin heeft na de nodige kiekjes ook bedacht te gaan eten. Een waar schouwspel. Want zij begrijpen niet dat de meeuwen het eten willen jatten. Jonge kim jong oen heeft al 2 kippenkluisjes laten jatten voordat hij terug is op zijn plek. Zodra hij besluit te gaan zitten en zijn bord nog even onbemand laat wordt er nog een stukje kip van zijn bord gejat. Hij tiert zoals we verwachten dat kim jong oen zou doen. Zijn vader, de grootste geitenwollensok ever, gaat wel even met zijn bord in 1 hand en zijn vrije hand zwaaiend de meeuwen verjagen. Dit resulteert uiteraard ook in ee nduikvlucht voor de meeuwen en wederom raak! Dit keer een broodje. Jullie raden wel hoe we ons verder vermaakt hebben op het strand. Vanuit de bosjes kruipt dan ineens een leguaan van ongeveer een meter lang tevoorschijn. Nu voelt het helemaal alsof we toeristen zijn op een expeditie robinson eiland. Het beest wandelt langzaam rond tot de aziaten hem zien en dan wordt hij ineens snel, en dat beest is echt heel snel. Hij zoekt een beschermt plekje op en blijft daar zitten. Wij blijven nog even in het zonnetje hangen tot we rond een uur of 3 terug gaan naar airlie beach. Omdat de wind is opgestoken besluit Steve niet rond het eiland te varen (waarvoor we hem allemaal bedanken) maar de kortste weg te kiezen. Inmiddels hebben we geen wetsuits meer aan dus we besluiten wel achterin de boot maar iets strategischer te gaan zitten. Helaas komt de aziatische familie weer naast ons zitten en is kim jong oen moe geworden en wil hij slapen. Languit op de bank terwijl wij amper kunnen zitten. Ondanks de taalbarriere weet bas met genoeg strenge blikken duidelijk te maken dat ze het kind rechtop moeten hijsen. Het duurt ongeveer een uur om terug in de haven te komen en nu we inmiddels het klappen van de zweep kennen valt het ruige water best mee en hebben we ook nog wel lol in de terugvaart. Extra grappig maakt het dat hetaziatische gezin al het water voor ons opvangt terwijl wij droog in de zon genieten van de tocht. Aangekomen in de haven worden we er nog even op gewezen dat ze ook een broederbedrijf hebben in cape tribulation, waar wij ook nog komen. Zij doen ook duiken en misschien zijn de weersomstandigheden wat beter daar. We zijzn osn er terdege van bewust dat er door een klein cycloontje er slecht weer is aan de oostkust en wij dat echt per dag voort blijven. Met een busje worden we teruggebvracht naar onze campground en de medewerkster van het raftingbesdrijf vertelt ons over het festival wat vanavond begint in airlie beach. Ze vieren het reef. In het kader van “ er is altijd een reden voor een feestje”. Vanavond is er een vuurwerkshow en ze wijst ons de bushaltes aan, die bij onze campgroudn staan. De taxichauffeurs zijn volgens haar allemaal creepy en lichten je op waar je bij staat. En de bus kost maar 3 dollar. Wij vindden het een fantastisch idee. Maar eerst DOUCHEN. Want ja mensen, het is waar wat ze zeggen: strandzand zit overal. We besluiten ook maar meteen de was te doen aangezien onze kleren vandaag natgesproeid zijn met zout water. Terwijl we dat doen besluiten we lekker in de stad te gaan eten en daar naar het vuurwerk te gaan kijken. We wachten tot de wasmachine en droger klaar zijn en pakken vervolgens de bus. Die inderdaad recht voor de camping stopt en onsbinnen 5 minuetn naar het stadscentrum brengt. Het hele centrum(pje) is uitgelopen en overal klinkt muziek, is kermis, staan eettentjes en is gezelligheid. En dat allemaal om het great barrier reef te eren. We zoeken zelf een eettentje op en eten een hapje waarna we toch snel de conlusie trekken dat een dag op de boot ervoor zorgt dat je moe bent. We genieten van ons maaltje en het vuurwerk dat tijdens het eten wordt afgeshcoten en besluiten dan om terug naar onze camper te gaan. Het is niet moeilijk om te zien waar de busstop is want daar verzameld zich een groep mensen. We gaan erbij staan en jaimy wil aan de hand van het eerder gekochte kaartje laten zien waar we heen wilden maar de buschauffeur accepteert dat als een soort retourticket. Mooi! Weer 6 dollar uitgespaard :P
In het pikkedonker komen we terug op de camping en zetten we nogn even de televisie aan. We besluiten morgen toch verder te gaan richting townsville omdat het weer in airlie beach niet beter wordt en we dan toch liever in de buurt van cairns nog een extra dag gaan snorkelen. We hoeven gelukkig pas om 10u uit te checken dus lekker lang slapen!