Sky

En zoals wij brave Hollanders altijd zijn op vakantie stonden we om 4.30u klaar voor het hotel. Ons hotel heeft een groot hek wat met een toegangscode gesloten moet worden. Eenzaam aan de weg stonden we dus te wachten op de bus. 4.35: geen bus… 4:45 geen bus. En dan krijg je het warm. Toch nog maar een keer de voucher bekijken. Ja een lichtje! o nee een fietser. Werd toch spannend. Eindelijk kwam in de verte een busje aanrijden die opvallend langzaam reed. En wat bleek, het was voor ons! godzijdank! bakcpack achterin het aanhangertje en gaan met de banaan. De banaan die ons op kwam halen was Sky, en ze zag eruit zoals je verwacht dat een “Sky” eruit ziet. Een dame met 1 dreadlock, 2 neusringen, warrig haar en gare nagellak op de nagels. Kortom Hippie op en top. We waren de eerste twee die werden opgehaald, 2 hotels verder volgende 3 50-plussers, Louisa, Darrell en jacky. Vervolgens zijn we richting een hostel gereden waar we nog een man of 6 hebben opgehaald. Toen kon de reis echt beginnen. Vanuit Alice Springs is het een goede 450 km naar Ayers Rock, of zoals de aboriginals het de Uluru noemen. De eerste twee uur van de reis was de bus in alle stulte gehuld en lagen de meesten te slapen. Behalve Jaimy uiteraard, Jacky en Nicolas, een jongen die origineel uit Amsterdam komt maar de laatste jaren in New York heeft gewoond. Nicolas houdt Sky gezelschap en Jaimy kijkt haar ogen uit bij de zonsopkomst die precies aan haar kant gebeurt. Na 2 uur zijn we gestopt om te tanken, te plassen en een hele grote kop koffie te scoren. Nu iedereen wakker is en weer klaar is om verder te rijden tovert Sky een box tevoorschijn waar zij haar telefoon op aansluit. En de rest van de weg horen we Auqa (dr Jones), Blue, Mumford and sons en ga zo maar door. Terwijl de rest weer half in slaap sukkelt geeft Jaimy een kleine playbackshow weg die niemand ziet. Behalve Bas die zich in stilte schaamt en doet of hij slaapt. Na weer 2 uur rijden zien we dan eindelijk de berg! Hier kwamen we voor. Alhoewel Jaimy twijfelt want zij acht dat de Uluru er toch echt anders uit zag. Het blijkt dan ook de Fooluru te zijn. Na 4 uur rijden denken meer mensen dat ze er zijn maar helaas hebben we nog een eind te gaan. Stiekem is het Ananguland behoorlijk ver weg en behoorlijk groot. Onderweg hebben we wederom wat mensen opgepikt en ook weer afgezet op het kleine vliegveldje wat uiteindelijk mensen richting de rots vliegt. Uiteindelijk bleven we over met 8 man: de 3 50-plussers, 1 zwitserse en 4 nederlanders. We werden eerst naar onze eerste campgroudn gebracht waar we de lunch gingen voorbereiden. Dat hierld in: sla snijden, komkommer en tomaat en vervolgens een blik tonijn open en vlees uit de verpakking. De campground bestaat uit een stuk zand met in het midden een half open olie ton waar het kampvuur in gemaakt kan worden. Lange lunchtafels zijn omringt door een skelet met daaraan klamboes waardoor je toch een beetje een “binnenplek” hebt maar dan buiten. Op deze manier kun je rustig zonder ongedierte eten. In de hoek staat een koelkast en er is een gootsteen waar vers water uit komt. We hebben zelf allemaal een sandwich gemaakt en opgegeten. Nadat we de afwas hebben gedaan zijn we naar het park gereden waar we naar het culturele center werden gebracht. Sky ging ondertussen de rest van ons gezelschap ophalen van het vliegveld. Helaas hadden zij vertraging waardoor we een dikke 2,5 uur daar hebben doorgebracht, iets te lang voor een cultureel centrum. Veel is er niet te doen. Er wordt wat kunst verkocht maar die aboriginal kunst is zo duurt dat het niet eens leuk is om iets te kopen, schilderijtje van 15x15 kost 125 dollar. Een stok die moet lijken op een hagedis, 40 euro. Nee aan ons niet besteed. Wel is er een kein museum waar wat basis uitleg wordt gegeven over waar de Aboriginals in geloven en wat hun historie is. Na wat rond te hebben gewandeld zijn we in het zonnetje gaan zitten en hebben we met de hele groep naar de Uluru gegaapt. Het is een immense steen en je kunt niet bedenken hoe groot hij is. Een base walk is 11km lopen. Nadat Sky terug kwam en de groep compleet heeft gemaakt, met twee duitsers en 3 fransen (jeej) zijn we naar het punt gegaan waar je de Uluru mag beklimmen. In 1985 heeft australie het Ananguland, waar o.a. de Uluru op staat, terug gegeven aan de aboriginals onder de voorwaarde dat het land bezocht mocht worden door toeristen en dat de uluru beklommen mocht blijven worden. De uluru is namelijk in de ogen van de aborignals een heilige steen. Niemand mag deze beklimmen volgens het geloof. Er staan ook verschillende borden aangegeven bij het begin van de berg met het verzoek om hem niet te beklimmen. Toch tellen we al snel 20 mensen die dit wel aan het doen zijn. Aan ons wordt gevraagd of we willen klimmen en of we dan een waver willen tekenen dat we afzien van onze rechten mbt de reisorganisatie. Niemand wil klimmen.
De weg vervolgt zich met een stukje hiken rond de uluru. Onderweg krijgen we wat uitleg over de gebruiken en rituelen van de aboriginals en wat de uluru betekent voor de aboriginals. Na nog een klein half uur zelf te hebben gelopen en de uluru ook even te hebben aangeraakt, zijn we terug gegaan naar de bus waar we naar een uitkijk punt werden gebracht om de zonsondergang te zien. Een fantastisch mooie dag met prachtige uitzichten en indrukwekkende nieuwe ervaringen. Voordat we teruggaan naar de campground legt sky ons nog even uit hoe de swag werkt. Ze heeft er eentje bij om te demonstreren en maakt er een klein grappig toneelstukje van. Blijkt dat alleen de 50 plussers ooit in een swag hebben geslapen, maar wel een anders soortige swag, een met een afdak en tent erboven. De swag is eigenlijk een grote canvas slaapzak met een klein matras erin. Je kunt hem van twee kanten openritsen en er zit een flap bij je hoofd. Je gaat er met een slaapzak nog extra inliggen en zo breng je de nacht door onder de sterren in de Outback. Nadat we leren hoe we de ritsen moeten gebruiken gaan we terug naar de auto.
Eenmaal terug gekomen op de campground bleek tom, een stagiaire, al voor ons gekookt te hebben, dit moesten we eigenlijk zelf doen. Dankbaar en hongerig zijn we aangevallen op de stir fried chicken. Na het eten ging het kampvuur echt aan en hebben we allemaal een swag gekregen en mochten we een slaapzak uitzoeken. Na wat mashmellows te hebben geroosterd op het kampvuur zijn we om gaan kleden en gaan slapen. Een swag is absoluut niet koud en je ligt boven verwachting beschermd tegen beesten. Slapen onder een sterrenhemel is enorm bijzondere ervaring, zeker aangezien de sterrenhemel door de nacht heen meerdere malen veranderd. En dat weten we omdat onze buurvrouw, een van de 50-plussers, ons uit onze slaap snurkte, de hele nacht lang is ze aan het zagen geweest. Bas mega geïrriteerd en jaimy alleen maar slaapdronken wakker schrikkend van het gesnurk en Bas die daar boos op reageert. We weten nu dat we morgen in ieder geval niet bij haar in de buurt moeten gaan liggen.