Nitmiluk

Na een minder prettige nacht met een te kort bed en toch wat onrustig slapen bang om de wekker te missen, zijn we om half 6 opgestaan. Eerst de survival tocht richting het buitentoilet om vervolgens tot de conclusie te komen dat zo goed als het hele park al wakker was. Koffers in de auto en op naar het restaurant, en warempel, er stonden gewoon 2 lunchpakketjes klaar. 4 (!) sandwiches, muslireep, appel, ontzettend zoet cakeje en een juice box per persoon! We konden ons geluk niet op en zijn in het donker vertrokken naar Katherine’s gorge. In het donker rijden is toch wat spannend, zeker omdat we werden gewaarschuwd voor wallabees. Maar we hebben er geen een gezien. In het park aan gekomen hebben we in het donker de weg naar the boat ramp gezocht en terwijl we over een pad liepen hoorden we de vogels al vrolijk tjilpen. Tjilpen is misschien niet het juiste woord want de vogels hier maken gewoon herrie, net als de vogels in kakadu. Eenmaal aangekomen bij de ramp kwam Jaimy ineens tot de conclusie dat het helemaal geen vogels waren maar vliegende honden. Alle bomen onderweg naar de aanmeersteiger zaten vol met kleine batmannetjes, de ene nog slapend terwijl anderen elkaar uit de boom aan het vechten waren. Bijzonder tafereel dat toch een gefilmd moest worden. Na een dikke 20 minuten wachten (gelukkig was er koffie en cake) mochten we naar de boot en we hadden geluk, we mochten op de eerste rij zitten, tot ergernis van een irritant australisch koppel. De boottocht voer over de rivier richting de eerste gorge. Vanwege de relatief lage waterstand zaten er toch nog wat spannende bochten in de rivier waarop de boot vast kon lopen, maar dat kon voor ons de pret niet drukken. De enorme rotswanden verkleurden terwijl de zon op kwam en verschillende vogels werden wakker wat voor prachtige vergezichten zorgde. Bij de eerste gorge mochten we uitstappen omdat zowel de boot niet verder kon wegens ondiep water en rotsen in het waker, als om even de rotstekeningen te bewonderen die de aboriginals hebben achtergelaten. Het irritante autsralische koppel greep de kans om als een stelletje malloten vooruit te rennen en als eerste de tweede boot in te mogen. Gelukkig was er ook nog een franse familie aan boord die net zo irritant waren om hen gezelschap te houden. Wij zijn vervolgens door de gorge over de rotsen geklauterd en hebben prachtige fotos kunnen maken, waarvan er hopelijk zo snel mogelijk wat volgen. Bij de tweede boot aangekomen zijn we weer een stukje gaan varen en de zon begon nu echt op te komen. Op een aantal stukken werden we compleet verblind door de zon, maar dat zorgde er wel weer voor dat de rotsen achter ons in alle kleuren opdoemden. De rust die in de gorge heerste is onbeschrijflijk en ook heerlijk om de ochtend mee te beginnen. We zijn dezelfde weg terug gegaan n hebben nog wat vroege vogels gespot. Terug aangekomen bij de steiger, na een tocht van dik 2 uur, bleek het aan land zeker 10 graden warmer te zijn dan op het water. Even omschakelen dus. Helaas hebben we te weinig tijd hier om nog te gaan canoen (wat misschien door Bas wel een beetje bewust zo is gepland aangezien hij weet hoe goed Jaimy is in canoen). We zijn dus terug gegaan naar onze auto, lange broek verruild voor de korte, en ons lunchpakketje geopend om te ontbijten. We zijn gaan rijden richting Edith Falls, een van de watervallen die vanuit de Katherine rivier ontstaat. Na een dik uur daar te zijn aangekomen hebben we heerlijk langs de oevers gewandeld en besloten niet naar de top van de waterval te gaan, dit omdat de temperatuur al belachelijk hoog was. We zijn door gaan rijden richting Lake Bennett, onze volgende stop. Dit ligt op enige afstand van Litchfield, een park met heel veel watervallen. Na nog een dikke 3 uur te hebben gereden over dezelfde snelweg, maar inmiddels wel wat meer afwisseling in het landschap, kwamen we bij de afslag naar Lake Bennett. Met voldoende bochten, dips en bumps kwamen we bij een groot caravanpark met eigen lodges. De dame bij de incheckbalie was neint heel erg gezellig en deed een beetje moeilijk over het feit dat we ontbijt bij hadden geboekt want dat kon ze zich niet voorstellen. Nou dat was toch echt zo, want juist omdat er zo weinig in de omgeving is hebben we dat expres gedaan. Maar ze ging voor ons wel even naar het reisbureau mailen (wij zuchten allebei maar een keer diep) en we mochten later terugkomen. Gaf ons de kans om even onze cabin in te duiken en bij te komen in de airco. Al snel bedachten we ons dat we dit misschien ook gewoon in het zwembad konden doen en zo gezegd zo gedaan. En wat wil: het zwembad geeft een bizar prachtig uitzicht over lake bennett. We hebben heerlijk genoten van het koude water in de hete zon, niet te lang want de zon is hier feller en verraderlijker dan thuis. Daarom ons picknickkleed wat we gekocht hadden om op het vliegveld te slapen meegenomen en lekker in het gras bij de steiger gaan zitten, biertje erbij, boekje erbij, ultiem vakantiegevoel. Tegen 18u begon de zon snel onder te gaan en hebben we vanaf de steiger nog wat mooie fotos gemaakt en genoten van het uitzicht. Toen hoorden we ineens de sprinklers aangaan en zijn teruggerend aan land om daar tot de conclusie te komen dat het alleen de sprinklers in de bosjes waren, niet die op het grasveld. Reden in ieder geval om nog even bij het zwembad te gaan zitten en over het meer weg te kijken. Nu de zon achter de bomen is gezakt hebben we besloten te gaan eten in het restaurant, met nog steeds uitkijk op het meer. De zonsodnergang is werkelijk prachtig en gelukkig hebben we er morgen waarschijnlijk nog eentje. We blijven namelijk twee nachtjes hier zodat we morgen de hele dag in Litchfield kunnen spenderen.