Havana
Blijf op de hoogte en volg Bas en Jaimy
28 Januari 2015 | Cuba, Havana
Terwijl we met onze koffers door een overvolle coupe wandelen, realiseren we ons ineens dat we op vakantie gaan. Na een paar laatste hectische dagen en niet voldoende tijd om voor te bereiden zijn we toch echt onderweg naar Schiphol. Nadat we deze reis 3 keer hebben uitgesteld vertrekken we vandaag dan eindelijk naar de Cariben om een tweeweekse rondreis te gaan maken op Cuba.
Op Schiphol hebben we de koffers ingeleverd om vervolgens te wachten op de Dreamliner, het nieuwste vliegtuig van Arkefly, om ons naar Cuba te brengen. De vlucht verliep heel erg voorspoedig en na 10 uur waren we op plaats van bestemming. Na een strenge veiligheidscontrole (met de vraag of we in Afrika waren geweest, waarop we beiden gefraudeerd hebben en nee hebben gezegd), kwamen we aan op het wat verouderde vliegveld van Varadero. Daar stond een lokale reisagent ons al te wachten met onze reisbescheiden en onze taxichauffeur. Na het nakijken van de ontvangen vouchers en het inladen van de koffers, zijn we de rij ingegaan om geld te wisselen. Met voor ons 4 dames en achter ons een groep heren hebben we ongeveer een half uurtje mogen wachten tot we aan de beurt waren. Beiden wilden we 300 euro wisselen. In Nederland hadden we al te horen gekregen dat we het geld bij het omwisselen goed na moesten tellen. En dit bleek ook zo te zijn toen we te weinig geld terug kregen. De dame die het geld wisselde was vingervlug en wist als een ware Hans Klok 20 CUC (ongeveer 20 euro) onder de balie te verstoppen. Nadat Jaimy, rood aangelopen van kwaaiigheid, stennis begon te schoppen in de rij wilde de beste dame het geld nog een keer natellen en ineens, nadat ze de briefjes weer vakkundig terug onder de balie vandaan had getoverd, klopte het bedrag nu wel. Bijna opgelicht in het buitenland, 10 minuten na landing.
Een beetje beduusd dat we zo snel al opgelicht hadden kunnen worden stapten we in de taxi die ons naar Havanna zou brengen, waar onze reis echt zou beginnen. Na 10 minuten rijden kwamen we er al achter dat we absoluut niet in het donker wilden gaan rijden in Cuba. De snelweg waar we over reden werd namelijk niet alleen door auto’s bereden, maar ook door fietsers, paard-en-wagen en voetgangers. We hebben onze ogen uitgekeken zolang het licht was en gehoopt dat we in het donker geen ongeluk zouden krijgen. Gelukkig wist de chauffeur ons gerust te stellen door een Justin Timberlake cd aan te zetten. Na bijna 2 uur rijden kwamen we aan in hotel Deauville waar we de eerste dagen van onze vakantie zouden verblijven om Havanna te verkennen. We kregen een grandioze kamer toegewezen met een aparte “woonkamer” en slaapkamer met douche en toilet. We hadden zelfs een klein balkonnetje aan de drukke straatkant. Nadat we onze koffer hebben achtergelaten zijn we een hapje gaan eten in het restaurant van het hotel om daarna na een lange reis onder de lakens te kruipen.
En dat het een balkonnetje aan de straatkant was, hebben we geweten. Na een hele onrustige nacht waarin we letterlijk elke auto voorbij hebben horen komen, werden we rond 7 uur gewekt door een wolk gifgassen welke een oude Amerikaanse Chevy uit stootte. De deur en het raam naar het balkon schenen niet helemaal dicht te kunnen. Nu is dit qua temperatuur geen probleem maar precies beneden ons was een stoplicht (later bleek een van de weinige in Havanna) waar alle auto’s voor moesten afremmen. Terwijl ze stil stonden werden er genoeg gassen uitgestoot om spontaan kanker van te krijgen. Na een beetje een rommelige start van de dag zijn we gaan ontbijten om vervolgens toch maar te vragen of we een andere kamer konden krijgen. Dit was geen enkel probleem en we kregen 2 sleutels mee om de kamers te gaan bekijken. Zo gezegd, zo gedaan en we hebben al heel snel onze keuze laten vallen op een kamer met zeezicht op de 5e verdieping. Helemaal blij snel de spullen van kamer gewisseld en vervolgens zijn we op pad gegaan om Havanna te verkennen. We hadden om 12 uur een bijeenkomst in hotel Sevilla met de lokale reisagent en besloten vooraf maar alvast wat van de stad te gaan bekijken. We liepen het hotel uit en daar stond de eerste Nederlandse Hermes bus al langs de kant van de weg. Heel even waan je je thuis, tot je realiseert dan je in januari in korte broek buiten loopt terwijl een 52 Chevy je tegemoet komt rijden.
Het straatbeeld van Havanna is moeilijk om te omschrijven. De oude victoriaanse bouwstijl van ongeveer 60 jaar geleden, waar het stucwerk van de woningen in alle kleuren van de regenboog is, terwijl de oude amerikaanse oldtimers voorbij pruttelen en Nederlandse Hermes bussen het straatbeeld kleuren. Daarom bijgevoegd een foto. Wat wel enorm jammer is, is dat het overduidelijk is dat er de afgelopen 60 jaar weinig aan onderhoud is verricht, niet aan de huizen en niet aan de auto’s. De decadente uitstraling van veraf is dus eigenlijk vergane glorie van dichtbij.
Tijdens onze wandeling richting het Hotel Sevilla zijn we door straten gekomen waar het Cubaanse leven gewoon door ging. Straatverkopers proberen fruit aan de man te krijgen en jongens spelen midden op straat honkbal, wat de nationale sport van Cuba blijkt te zijn. Iedereen lachte vriendelijk maar niemand vond het raar dat we door de straat wandelden als ubertoeristen. Ook werd ons niets aangesmeerd, wat we van andere vakanties wel gewend zijn. Uiteindelijk toen we wat dichter richting het toeristisch centrum kwamen, werden we aangesproken door Jennifer. Jennifer zag aan ons dat we toeristen waren maar kon niet zo goed inschatten waar we vandaan kwamen, dit vooral door Bas. Ze vertelde ons dat ze in een hotel werkte maar nu een vrije dag had en raadde ons aan om in een casa particular te verblijven, te herkennen aan de blauwe symbool op de deur. Jennifer vertelde ons ook over een salsa festival waar we echt met haar naartoe moesten. Uit waarschuwingen van andere reizigers wisten we al dat als er een festival was dat dit waarschijnlijk betekende dat ze getrakteerd wilden worden op een drankje, maar dat geen festival was. Nadat we Jennifer toch bedankt hadden voor de tip zijn we verder richting Hotel Sevilla gelopen. Onderweg werden we weer aangesproken, dit keer door een dame die ons gisteren zei te hebben gezien in het hotel. Ze vroeg of we met haar mee naar het Salsa festival gingen. Jaimy was er 100% van overtuigd dat door onze late aankomst de avond daarvoor niemand ons in het hotel had gezien en dat het salsa festival nog steeds onzin was. Daarom wederom vriendelijk bedankt en verder gewandeld.
nadat we wat rondjes hadden gelopen, liepen we per ongeluk aan tegen het Hotel Sevilla. 20 minuten voor de afgesproken tijd, dus nog even tijd om de pracht en praal van dit fantastische hotel te aanschouwen. Samen met nog 2 stellen hebben we door reisagent Jose wat tips en trucs gekregen, hij heeft ons gewezen op de banden scam als we een huurauto gingen huren, het valse geld wat in omloop is en dat je makkelijk bij mensen thuis een hapje kunt eten tegen betaling. Nadat we met Jose hadden gesproken hadden we nieuwe energie gevonden om de stad te gaan bekijken. We liepen naar Obispo, een straat die welbekend staat om het toerisme. Op straat werd overal muziek gemaakt en werden kleine souvenirs verkocht. Je kunt niet anders dan mee gaan in het ritme van de Cubanen, alles langzaam, rustig aan en onder het genot van een cocktail. Dat hebben we daarom ook maar gedaan. Aan het einde van Obispo ligt plaza de Armas waar bijna elke dag een boekenmarkt is. Hier hebben we heerlijk rondgestruind om later langs het water terug de stad in te lopen. Onderweg hebben we ons vergaapt aan het leven in Cuba wat zo ongelooflijk anders is als het leven in Nederland. Iedereen red het met de spullen die hij heeft. De auto’s zijn allemaal 50 jaar oud, maar we repareren het gewoon en zolang hij het blijft doen is het goed. Zo troffen we een auto aan die letterlijk door zijn as gezakt was. Vol verbazing en verzadigd van indrukken zijn we per ongeluk terecht gekomen in een restaurantje waar het eten werkelijk fantastisch was. We waren de eerste gasten van de avond en op het moment dat we binnen kwamen werd er meteen live muziek geregeld. Het leek wel alsof we alleen op de wereld waren met onze eigen bediening en live muziek. Een fantastische ervaring. Na het eten en na flink wat fooi te hebben achtergelaten zijn we rustig aan terug gelopen naar ons hotel. Onderweg waren Cubanen midden op straat domino aan het spelen of nog gezellig muziek aan het maken. Het is een wereld van verschil maar Havanna is echt een fantastische stad vol met bizarre tegenstrijdigheden. Morgen gelukkig nog een dag in deze geweldige stad.
Onze ochtend begon wat bewolkt en regenachtig. Na het ontbijt kwamen we erachter dat een verdieping hoger dan onze kamer een prachtig buiten zwembad was met uitzicht over de stad. Omdat we nog niet klaar waren met de stad bekijken was het helaas geen optie om heerlijk aan het water te gaan liggen maar het zag er prima uit.
We zijn weer richting het centrum gelopen met als doel om vandaag met een oldtimer convertible de stad te gaan bekijken. Onderweg richting Plaza des Armes begon het wat harder te regenen waardoor we “noodgedwongen” een café binnen zijn gegaan om een café americano te drinken. Bleek dat we in een van de veel typische binnenplaatsjes terecht waren gekomen, waar het helemaal niet overdekt bleek te zijn, en dus ook niet droog was. De koffie was wel lekker.
Toen de regen weg trok zijn we zelf ook weer verder gelopen en hebben we in het verlengde van Plaza de Armes twee broers getroffen die een rondrit in hun rode amerikaanse convertible aanboden. Nadat we een prijs hadden afgesproken zijn we door de broers meegenomen en hebben we langs de baai gereden. Een kleine inspectie van de auto gaf aan dat deze auto inderdaad erg oud was en niet zo heel erg goed onderhouden. Van versnelling wisselen ging niet heel erg soepel, het optrekken trouwens ook niet. Maar dat mocht de pret niet drukken. We broer hebben ons alle populaire hotels laten zien van Havanna waarna we wat meer de stad in zijn gegaan waar we bij een rivier uitkwamen waar de prachtigste bebossing was. Na hier even te hebben rondgekeken zijn we verder gereden naar de Plaza de la Revolución. Op en rondom dit plein bevinden zich verschillende afdelingen van de overheid maar ook bijvoorbeeld een bibliotheek. Vervolgens zijn we nog langs de begraafplaats Cementerio Colon geweest waar je overweldigd wordt door het wit van al het marmer. Na nog wat fotos hebben de broers ons teruggebracht naar Parque Central. Hier probeerden ze nog even om wat meer geld los te krijgen dan wat we hadden afgesproken. We waren 10 minuten langer dan afgesproken weg geweest maar dit kwam gedeeltelijk omdat we onderweg moesten stoppen omdat de binnenspiegel van de auto vervangen moest worden. Zodra we tegenspraak gaven lieten ze het idee om meer geld te krijgen snel varen.
Omdat we honger hadden gekregen van de rondrit hebben we snel een hapje gegeten waarna we weer door oud Havana zijn gaan struinen. Onderweg kwamen we het bekende la Bodequita del Medio tegen en hebben we een drankje gedronken bij Hotel Inglaterra. Dit schijnt het oudste hotel van Cuba te zijn (wat de ranzige wc liet blijken) waar o.a. Winston Churchill zou hebben verbleven. Buiten op het terras hebben we genoten van een biertje en geluisterd naar een bandje. Om toch nog iets cultureels te doen zijn we met een fietstaxi naar het rummuseum gegaan. Zeer interessante rondleiding over de geschiedenis van suikerriet en… nou ja de mojito’s waren erg lekker!
We zijn uiteindelijk weer teruggeslenterd naar Hotel Inglaterra om daar nog een biertje te drinken en wederom te genieten van een live bandje.
Voor het avondeten hadden we gereserveerd bij een restaurant in het Fortaleza de San Carlos de la Cabaña, kort gezegd La Cabana. Elke avond om klokslag 9 uur wordt er een kanonskogel afgevuurd die in heel Havana te horen is als de wind de juiste richting in staat. Vanuit het Hotel Inglaterra hebben we een taxi genomen richting het fort. Hier werden we voor de ingang afgezet en zijn we met onze voucher naar binnen gelopen. Met de voucher zijn we naar een balie gegaan waar we een nieuwe ticket kregen. Deze ticket bleek echter niet goed genoeg te zijn voor de dame die de toegang tot het fort verschafte. Zij stuurde ons daarom terug naar de ingang van het fort. De drie woorden Spaans die wij spreken brengen ons natuurlijk niet ver maar we zijn toch dapper op een groepje afgestapt en met handen en voeten kwamen we een heel eind. Een van de heren wist wel waar het restaurant was. Hij is weer met ons mee terug gewandeld en heeft geregeld dat we naar binnen mochten. Hoe of wat er gezegd is weten we nog steeds niet want alles was in het Spaans en niemand sprak Engels. De beste man bracht ons naar het restaurant wat letterlijk het allerlaatste deurtje aan de voorkant van het fort was. Door de deur kwamen we in een ruimte wat leek op een soort wijnkelder maar dan helemaal omgetoverd tot restaurant. Het restaurant was helemaal in piratenstijl. Zo waren er prachtige muurschilderingen van piraten op een schip met fusten bier in de hand. Zelfs de kroonluchters waren in stijl. De maaltijd was heerlijk Cubaans, rijst met bonen maar boven verwachting ook wat frietjes. Na heerlijk te hebben gegeten zijn we naar buiten gegaan voor de ceremonie. Vanaf de muren van het fort hadden we een prachtig uitzicht over Havana. Het kanon stond al klaar en al snel kwamen er trommelende lakeien een soort toneelstuk spelen. Wederom alles in het Spaans dus wat er nu precies gebeurde weten we niet, maar het zag er indrukwekkend uit. De ceremonie duurde ongeveer 20 minuten waarbij verschillende mensen met vuur in de weer waren en het kanon gereed maakten. Zelfs na die 20 minuten schrokken we beiden van de harde klap die het kanon gaf. Een bijzondere ervaring was het zeker. We hebben nog wat rondgekeken in het fort, waar wat locals kraampjes hadden uitgestald met allerlei zelfgemaakte souvernirs. Buiten het ford hebben we een oude chevy gezocht die ons terug naar het hotel kon brengen. Tenslotte was dit ritje waarschijnlijk onze laatste in Havana. Morgen mogen we de huurauto op gaan halen en begint ons grote avontuur pas echt.
Op Schiphol hebben we de koffers ingeleverd om vervolgens te wachten op de Dreamliner, het nieuwste vliegtuig van Arkefly, om ons naar Cuba te brengen. De vlucht verliep heel erg voorspoedig en na 10 uur waren we op plaats van bestemming. Na een strenge veiligheidscontrole (met de vraag of we in Afrika waren geweest, waarop we beiden gefraudeerd hebben en nee hebben gezegd), kwamen we aan op het wat verouderde vliegveld van Varadero. Daar stond een lokale reisagent ons al te wachten met onze reisbescheiden en onze taxichauffeur. Na het nakijken van de ontvangen vouchers en het inladen van de koffers, zijn we de rij ingegaan om geld te wisselen. Met voor ons 4 dames en achter ons een groep heren hebben we ongeveer een half uurtje mogen wachten tot we aan de beurt waren. Beiden wilden we 300 euro wisselen. In Nederland hadden we al te horen gekregen dat we het geld bij het omwisselen goed na moesten tellen. En dit bleek ook zo te zijn toen we te weinig geld terug kregen. De dame die het geld wisselde was vingervlug en wist als een ware Hans Klok 20 CUC (ongeveer 20 euro) onder de balie te verstoppen. Nadat Jaimy, rood aangelopen van kwaaiigheid, stennis begon te schoppen in de rij wilde de beste dame het geld nog een keer natellen en ineens, nadat ze de briefjes weer vakkundig terug onder de balie vandaan had getoverd, klopte het bedrag nu wel. Bijna opgelicht in het buitenland, 10 minuten na landing.
Een beetje beduusd dat we zo snel al opgelicht hadden kunnen worden stapten we in de taxi die ons naar Havanna zou brengen, waar onze reis echt zou beginnen. Na 10 minuten rijden kwamen we er al achter dat we absoluut niet in het donker wilden gaan rijden in Cuba. De snelweg waar we over reden werd namelijk niet alleen door auto’s bereden, maar ook door fietsers, paard-en-wagen en voetgangers. We hebben onze ogen uitgekeken zolang het licht was en gehoopt dat we in het donker geen ongeluk zouden krijgen. Gelukkig wist de chauffeur ons gerust te stellen door een Justin Timberlake cd aan te zetten. Na bijna 2 uur rijden kwamen we aan in hotel Deauville waar we de eerste dagen van onze vakantie zouden verblijven om Havanna te verkennen. We kregen een grandioze kamer toegewezen met een aparte “woonkamer” en slaapkamer met douche en toilet. We hadden zelfs een klein balkonnetje aan de drukke straatkant. Nadat we onze koffer hebben achtergelaten zijn we een hapje gaan eten in het restaurant van het hotel om daarna na een lange reis onder de lakens te kruipen.
En dat het een balkonnetje aan de straatkant was, hebben we geweten. Na een hele onrustige nacht waarin we letterlijk elke auto voorbij hebben horen komen, werden we rond 7 uur gewekt door een wolk gifgassen welke een oude Amerikaanse Chevy uit stootte. De deur en het raam naar het balkon schenen niet helemaal dicht te kunnen. Nu is dit qua temperatuur geen probleem maar precies beneden ons was een stoplicht (later bleek een van de weinige in Havanna) waar alle auto’s voor moesten afremmen. Terwijl ze stil stonden werden er genoeg gassen uitgestoot om spontaan kanker van te krijgen. Na een beetje een rommelige start van de dag zijn we gaan ontbijten om vervolgens toch maar te vragen of we een andere kamer konden krijgen. Dit was geen enkel probleem en we kregen 2 sleutels mee om de kamers te gaan bekijken. Zo gezegd, zo gedaan en we hebben al heel snel onze keuze laten vallen op een kamer met zeezicht op de 5e verdieping. Helemaal blij snel de spullen van kamer gewisseld en vervolgens zijn we op pad gegaan om Havanna te verkennen. We hadden om 12 uur een bijeenkomst in hotel Sevilla met de lokale reisagent en besloten vooraf maar alvast wat van de stad te gaan bekijken. We liepen het hotel uit en daar stond de eerste Nederlandse Hermes bus al langs de kant van de weg. Heel even waan je je thuis, tot je realiseert dan je in januari in korte broek buiten loopt terwijl een 52 Chevy je tegemoet komt rijden.
Het straatbeeld van Havanna is moeilijk om te omschrijven. De oude victoriaanse bouwstijl van ongeveer 60 jaar geleden, waar het stucwerk van de woningen in alle kleuren van de regenboog is, terwijl de oude amerikaanse oldtimers voorbij pruttelen en Nederlandse Hermes bussen het straatbeeld kleuren. Daarom bijgevoegd een foto. Wat wel enorm jammer is, is dat het overduidelijk is dat er de afgelopen 60 jaar weinig aan onderhoud is verricht, niet aan de huizen en niet aan de auto’s. De decadente uitstraling van veraf is dus eigenlijk vergane glorie van dichtbij.
Tijdens onze wandeling richting het Hotel Sevilla zijn we door straten gekomen waar het Cubaanse leven gewoon door ging. Straatverkopers proberen fruit aan de man te krijgen en jongens spelen midden op straat honkbal, wat de nationale sport van Cuba blijkt te zijn. Iedereen lachte vriendelijk maar niemand vond het raar dat we door de straat wandelden als ubertoeristen. Ook werd ons niets aangesmeerd, wat we van andere vakanties wel gewend zijn. Uiteindelijk toen we wat dichter richting het toeristisch centrum kwamen, werden we aangesproken door Jennifer. Jennifer zag aan ons dat we toeristen waren maar kon niet zo goed inschatten waar we vandaan kwamen, dit vooral door Bas. Ze vertelde ons dat ze in een hotel werkte maar nu een vrije dag had en raadde ons aan om in een casa particular te verblijven, te herkennen aan de blauwe symbool op de deur. Jennifer vertelde ons ook over een salsa festival waar we echt met haar naartoe moesten. Uit waarschuwingen van andere reizigers wisten we al dat als er een festival was dat dit waarschijnlijk betekende dat ze getrakteerd wilden worden op een drankje, maar dat geen festival was. Nadat we Jennifer toch bedankt hadden voor de tip zijn we verder richting Hotel Sevilla gelopen. Onderweg werden we weer aangesproken, dit keer door een dame die ons gisteren zei te hebben gezien in het hotel. Ze vroeg of we met haar mee naar het Salsa festival gingen. Jaimy was er 100% van overtuigd dat door onze late aankomst de avond daarvoor niemand ons in het hotel had gezien en dat het salsa festival nog steeds onzin was. Daarom wederom vriendelijk bedankt en verder gewandeld.
nadat we wat rondjes hadden gelopen, liepen we per ongeluk aan tegen het Hotel Sevilla. 20 minuten voor de afgesproken tijd, dus nog even tijd om de pracht en praal van dit fantastische hotel te aanschouwen. Samen met nog 2 stellen hebben we door reisagent Jose wat tips en trucs gekregen, hij heeft ons gewezen op de banden scam als we een huurauto gingen huren, het valse geld wat in omloop is en dat je makkelijk bij mensen thuis een hapje kunt eten tegen betaling. Nadat we met Jose hadden gesproken hadden we nieuwe energie gevonden om de stad te gaan bekijken. We liepen naar Obispo, een straat die welbekend staat om het toerisme. Op straat werd overal muziek gemaakt en werden kleine souvenirs verkocht. Je kunt niet anders dan mee gaan in het ritme van de Cubanen, alles langzaam, rustig aan en onder het genot van een cocktail. Dat hebben we daarom ook maar gedaan. Aan het einde van Obispo ligt plaza de Armas waar bijna elke dag een boekenmarkt is. Hier hebben we heerlijk rondgestruind om later langs het water terug de stad in te lopen. Onderweg hebben we ons vergaapt aan het leven in Cuba wat zo ongelooflijk anders is als het leven in Nederland. Iedereen red het met de spullen die hij heeft. De auto’s zijn allemaal 50 jaar oud, maar we repareren het gewoon en zolang hij het blijft doen is het goed. Zo troffen we een auto aan die letterlijk door zijn as gezakt was. Vol verbazing en verzadigd van indrukken zijn we per ongeluk terecht gekomen in een restaurantje waar het eten werkelijk fantastisch was. We waren de eerste gasten van de avond en op het moment dat we binnen kwamen werd er meteen live muziek geregeld. Het leek wel alsof we alleen op de wereld waren met onze eigen bediening en live muziek. Een fantastische ervaring. Na het eten en na flink wat fooi te hebben achtergelaten zijn we rustig aan terug gelopen naar ons hotel. Onderweg waren Cubanen midden op straat domino aan het spelen of nog gezellig muziek aan het maken. Het is een wereld van verschil maar Havanna is echt een fantastische stad vol met bizarre tegenstrijdigheden. Morgen gelukkig nog een dag in deze geweldige stad.
Onze ochtend begon wat bewolkt en regenachtig. Na het ontbijt kwamen we erachter dat een verdieping hoger dan onze kamer een prachtig buiten zwembad was met uitzicht over de stad. Omdat we nog niet klaar waren met de stad bekijken was het helaas geen optie om heerlijk aan het water te gaan liggen maar het zag er prima uit.
We zijn weer richting het centrum gelopen met als doel om vandaag met een oldtimer convertible de stad te gaan bekijken. Onderweg richting Plaza des Armes begon het wat harder te regenen waardoor we “noodgedwongen” een café binnen zijn gegaan om een café americano te drinken. Bleek dat we in een van de veel typische binnenplaatsjes terecht waren gekomen, waar het helemaal niet overdekt bleek te zijn, en dus ook niet droog was. De koffie was wel lekker.
Toen de regen weg trok zijn we zelf ook weer verder gelopen en hebben we in het verlengde van Plaza de Armes twee broers getroffen die een rondrit in hun rode amerikaanse convertible aanboden. Nadat we een prijs hadden afgesproken zijn we door de broers meegenomen en hebben we langs de baai gereden. Een kleine inspectie van de auto gaf aan dat deze auto inderdaad erg oud was en niet zo heel erg goed onderhouden. Van versnelling wisselen ging niet heel erg soepel, het optrekken trouwens ook niet. Maar dat mocht de pret niet drukken. We broer hebben ons alle populaire hotels laten zien van Havanna waarna we wat meer de stad in zijn gegaan waar we bij een rivier uitkwamen waar de prachtigste bebossing was. Na hier even te hebben rondgekeken zijn we verder gereden naar de Plaza de la Revolución. Op en rondom dit plein bevinden zich verschillende afdelingen van de overheid maar ook bijvoorbeeld een bibliotheek. Vervolgens zijn we nog langs de begraafplaats Cementerio Colon geweest waar je overweldigd wordt door het wit van al het marmer. Na nog wat fotos hebben de broers ons teruggebracht naar Parque Central. Hier probeerden ze nog even om wat meer geld los te krijgen dan wat we hadden afgesproken. We waren 10 minuten langer dan afgesproken weg geweest maar dit kwam gedeeltelijk omdat we onderweg moesten stoppen omdat de binnenspiegel van de auto vervangen moest worden. Zodra we tegenspraak gaven lieten ze het idee om meer geld te krijgen snel varen.
Omdat we honger hadden gekregen van de rondrit hebben we snel een hapje gegeten waarna we weer door oud Havana zijn gaan struinen. Onderweg kwamen we het bekende la Bodequita del Medio tegen en hebben we een drankje gedronken bij Hotel Inglaterra. Dit schijnt het oudste hotel van Cuba te zijn (wat de ranzige wc liet blijken) waar o.a. Winston Churchill zou hebben verbleven. Buiten op het terras hebben we genoten van een biertje en geluisterd naar een bandje. Om toch nog iets cultureels te doen zijn we met een fietstaxi naar het rummuseum gegaan. Zeer interessante rondleiding over de geschiedenis van suikerriet en… nou ja de mojito’s waren erg lekker!
We zijn uiteindelijk weer teruggeslenterd naar Hotel Inglaterra om daar nog een biertje te drinken en wederom te genieten van een live bandje.
Voor het avondeten hadden we gereserveerd bij een restaurant in het Fortaleza de San Carlos de la Cabaña, kort gezegd La Cabana. Elke avond om klokslag 9 uur wordt er een kanonskogel afgevuurd die in heel Havana te horen is als de wind de juiste richting in staat. Vanuit het Hotel Inglaterra hebben we een taxi genomen richting het fort. Hier werden we voor de ingang afgezet en zijn we met onze voucher naar binnen gelopen. Met de voucher zijn we naar een balie gegaan waar we een nieuwe ticket kregen. Deze ticket bleek echter niet goed genoeg te zijn voor de dame die de toegang tot het fort verschafte. Zij stuurde ons daarom terug naar de ingang van het fort. De drie woorden Spaans die wij spreken brengen ons natuurlijk niet ver maar we zijn toch dapper op een groepje afgestapt en met handen en voeten kwamen we een heel eind. Een van de heren wist wel waar het restaurant was. Hij is weer met ons mee terug gewandeld en heeft geregeld dat we naar binnen mochten. Hoe of wat er gezegd is weten we nog steeds niet want alles was in het Spaans en niemand sprak Engels. De beste man bracht ons naar het restaurant wat letterlijk het allerlaatste deurtje aan de voorkant van het fort was. Door de deur kwamen we in een ruimte wat leek op een soort wijnkelder maar dan helemaal omgetoverd tot restaurant. Het restaurant was helemaal in piratenstijl. Zo waren er prachtige muurschilderingen van piraten op een schip met fusten bier in de hand. Zelfs de kroonluchters waren in stijl. De maaltijd was heerlijk Cubaans, rijst met bonen maar boven verwachting ook wat frietjes. Na heerlijk te hebben gegeten zijn we naar buiten gegaan voor de ceremonie. Vanaf de muren van het fort hadden we een prachtig uitzicht over Havana. Het kanon stond al klaar en al snel kwamen er trommelende lakeien een soort toneelstuk spelen. Wederom alles in het Spaans dus wat er nu precies gebeurde weten we niet, maar het zag er indrukwekkend uit. De ceremonie duurde ongeveer 20 minuten waarbij verschillende mensen met vuur in de weer waren en het kanon gereed maakten. Zelfs na die 20 minuten schrokken we beiden van de harde klap die het kanon gaf. Een bijzondere ervaring was het zeker. We hebben nog wat rondgekeken in het fort, waar wat locals kraampjes hadden uitgestald met allerlei zelfgemaakte souvernirs. Buiten het ford hebben we een oude chevy gezocht die ons terug naar het hotel kon brengen. Tenslotte was dit ritje waarschijnlijk onze laatste in Havana. Morgen mogen we de huurauto op gaan halen en begint ons grote avontuur pas echt.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
