Terror horror boat ride from hell (Part 1)

En wederom werden we wakker van de regen. Het kwam er weer met bakken uitgevallen en onze franse overburen kwamen met paraplu’s voorbij gerend. Helaas waren de paraplu’s niet lek. Rond 9 uur zijn we naar het ontbijt gegaan en toen was het gelukkig droog. We hebben stevig gegeten en rond kwart over 11 zijn we uit gaan checken en bij de front office gaan zitten om opgehaald te worden door een busje van de Gilicat, de boot waarmee we naar Gili Trawangan zouden varen. Rond kwart voor 12 reed het busje voor en opgevouwen met de benen in de nek reden we richting Padangbai. Na een kleine anderhalf uur kwamen we aan in een enorm druk havenstadje, volgepropt met kraampjes, mensen, hotels, auto’s en toeristen. Gelukkig werden wij voor de deur afgezet, werd er voor onze bagage gezorgd en konden we even op zoek naar een pinautomaat. Na een klein rondje en oververhit te zijn geraakt zijn we een bankje gaan zoeken en in de schaduw gaan zitten. We keken uit over de zee, de vissersboten en Lombok in de verte. Een heel ander gezicht dan de afgelopen dagen en eindelijk strand en zee…
Niet veel later werden we met een hele groep. Voornamelijk australische, franse en duitse gezinnen richting de steiger gebracht. En daar was het druk met bagage en mensen. Daarnaast brandde de zon ook nog eens heerlijk. Gelukkig kwam er een windje vanaf zee wat wat verkoeling bracht. We mochten in de “cat” stappen, met wat hulp want de steiger was natuurlijk veel hoger dan de boot en rustig voeren we af. Jaimy was bij de eerste deiningen al blij dat ze de lunch had overgeslagen. De cat is een overdekte speedboot, die ons in 1,5 tot 2 u naar Gili Trawangan zou brengen. Op de boot kwamen we er achter dat hij ook naar lombok zou gaan. Eenmaal varen in de baai bleek dat we te ver naar voren zaten waardoor we als we naar buiten keken niets zagen dan lucht. Gelukkig liggen er nog al wat bergen aan deze kant van de Bali waardoor we wel een punt hadden op op de focussen. Bas lag wat te dutten en met rink leek het goed te gaan. Jaimy daarentegen zat doorstil te zweten en Yvonne zat ook in stilte voor zich uit te staren. Ik kan het zo mooi maken als het is maar het was heel simpel gezegd de ware hel. Die boot zouden ze lek moeten steken en moeten laten zinken, vliegveld bouwen op Gili of alleen bootverkeer vanaf Lombok er heen sturen want mensen als je denkt dat je alles hebt meegemaakt, dan overtreft deze boot het. Het was een soort van cocktail van de vliegende hollander (efteling) met de mouse (achtbaantje op de kermis) en de indiana jones (disney land parijs) geroerd met een vlucht in een vliegtuig terwijl je in het middenpad zit en de mensen links en rechts van je het raamluikje hebben dichtgedaan. En dan nog 10 x erger. De boot knalde op de golven wat ook nog een flinke dreun aan je lijf gaf en je was zo krampachtig bezig met de horizon zoeken dat je automatisch verstijfd en zweet van je kruin tot je kleine teen. En de horror ging verder toen twee kinderen van een australisch stel ziek werden. De plastig bags werden rondgedeeld en de geluiden werden genegeerd. Deze kinderen moesten naar lombok dus werd er besloten dat we niet eerst gingen stoppen op gili maar eerst naar lombok gingen. Nu keek ook bas niet meer heel blij. Aangekomen op lombok werd de motor uitgezet en golfden we in de boot verder richting de steiger waardoor ook de “mols party” wel gebruik wilden maken van de plastic bags. Na wat frisse lucht en mensen wissel werden we eindelijk naar gili gebracht waar we eindelijk vaste grond onder de voeten kregen. Gelukkig hebben we 3 nachten om bij de komen van de ellende.
Aangekomen op de steiger van gili trawangan werden we natuurlijk meteen gevraagd of we een paard en wagen wilden om naar ons hotel te gaan. Natuurlijk wilden we dat. Maar de heren vonden dat we best konden lopen. Het hotel was namelijk echt nog geen 50 meter lopen. Een grote duikschool met zwembad en GLOED nieuwe kamers. Doordat het reisbureau een foutje had gemaakt kregen we in Nederland al te horen dat we een upgrade kregen op hun kosten. Nou, dat vonden wij niet erg. Want nu slapen we in een kamer die echt net af is. Het is een grote kamer met groot bed, airco en fan. En als je naar het toilet wil dan moet je naar buiten door de schuifdeur, en daar hebben ze een kleine oase gemaakt met een buitendouche. Kortom fantastisch.
We zijn eerst een duik gaan nemen in het zwembad. En vanuit dit zwembad hadden we uitzicht op het witte strand en de zee en in de verte op Lombok. Jongens wat hebben we het slecht en godzijdank wat maakt dit de boottocht een beetje goed. We hebben heerlijk gerelaxed en zijn daarna op de boulevard wat gaan eten, hier hebben ze echt eten, echt vlees en uiteraard nog steeds de echte indonesische gerechten. Het is wat toeristisch en er zijn genoeg duik en snorkel liefhebbers, maar op zich is het voor de afwisseling niet slecht. We vergeten snel de reis en morgen gaan we het eiland ontdekken!