Tangkeban Prahi en Ciater hot springs

Na een onrustige nacht, vol dromen over kakkerlakken voor jaimy en wakker liggen voor Bas, zijn we om 9 uur aangeschoven voor een ontbijtbuffetje om ons goed vol te duwen voor de lange dag onderweg. Om kwart voor 10 zijn we nog even snel naar boven gegaan om te plassen en spullen te pakken en toen kwamen we onze chauffeur al tegen in de gang. Hij was dus erg op tijd. Snel hebben we onze spullen gepakt en zijn we naar beneden gegaan. Binnen no time hadden we bandung weer verlaten en waren we onderweg naar de vulkaan, Tangkuban Prahu. Onze chauffeur vertelde al dat als we bij de vulkaan aankwamen hij beter kon onderhandelen met een eventuele gids voor een wandeling omdat toeristen altijd worden afgezet. Eenmaal aangekomen bij de weg naar vulkaan moest de airco uit want het beloofde een stijle rit te worden. En dat werd het. In onze informatieboekjes stond dat je een leuke en makkelijke wandeling van ongeveer 3 uur kon maken naar boven. Hiervoor bedankten we al snel en we vroegen onze chauffeur ons boven aan de krater af te zetten. Zo gezegd zo gedaan en op 1830 mtr hoogte parkeerden we tussen zo’n 50 andere busjes. Bij het uitstappen kwam de zwavel lucht al ons tegenmoet. De krater van de Tangkuban Perahu is een enorm trektpleister. Boven aan de top staat een moskee en daaromheen zijn allerlei kraampjes waar je echt alles wat je je maar kan bedenken kan kopen. Lekker toeristisch dus. En voordat we het wisten werden ook wij omringd door allerlei verkoopmannen. Een daarvan had al snel door dat we nederlanders waren en wilde graag zijn nederlands oefenen. Hij vertelde dat de vulkaan nu al 45 stil lag maar dat er wel tijden zijn geweest dat de toegang geweigerd werd vanwege verhoogde activiteit. Hij vertelde ook dat ze last hadden van de economische crisis. Waar hij vroeger 6 rondleidingen gaf moest hij nu blij zijn als hij er 1 per dag k on doen. Hij hoopte dat wij de eerste van dee dag zouden worden maar we hadden geen van allen zin in de wandeling. Omdat we laat waren kon je namelijk helemaal niet langs de krater af naar beneden kijken en er was dus ook geen uitzicht. Beetje jammer om dan te gaan wandelen. Na wederom wat fotos zijn we terug gegaan naar de auto. Onze chauffeur was verbaasd dat we al klaar waren en kon de verbazing in zijn stem niet onderdrukken. Maar zonder te mopperen ging hij snel naar het toilet en reed de auto weer voor.
Onze chauffeur wist een gratis plek om te zwemmen, weg van de drukte en zou ons daar naartoe gaan brengen. Onderweg reden we weer langs alle theeplantages en onze chauffeur wist een prachtige plek om te stoppen en fotos te maken. Ergens midden aan een weg stopte hij en wees ons een pad op een kleine helling. Daar konden we doorlopen en fotos gemaakt. Zo gezegd zo gedaan. We kwamen in de voor en achtertuin van een lokale bewoner. Het huis zat helemaal hermetisch afgesloten en binnen was een hond die behoorlijk te keer ging. Maar we bleven doorlopen en zoals beloofd hadden we een fantastisch uitzicht over een veld vol met theeplanten. Bas ging met zijn gopro de plantage in en yvonne volgde al snel. Rink en jaimy hebben de wacht gehouden en van het uitzicht genoten. Na een paar mooie fotos zijn we doorgelopen en kwamen we via een andere achtertuin van een indonesische gezin weer aan de weg uit. De 3 kinderen van het gezin wilden maar wat graag op de foto en gingen meteen in houding staan. Vanuit de theeplantage waren de hot springs al te zien en het duurde ook niet lang voordat we bij de ciater hot springs resort kwamen. Het bleek een groot bungalow park te zijn met een zwembad waar de springs in uitmonden. Als we een hapje eten zouden bestellen, mochten we ook gratis zwemmen volgende onze chauffeur. Ideaal dus. Na eerst een cappucino te hebben gedronken zijn we richting het zwembad gegaan. Daar werd ons verzocht 40.000 rupiah per persoon te betalen. Nadat we hadden uitgelegd dat we na het zwemmen graag wilden eten, werd voor ons het toegangspoortje geopend. Met al onze spullen mochten we in een omkleedhokje uit het jaar 0, waarna we naar het zwembad gingen. Het water was inderdaad bloedheet. Heel erg stonk het niet naar zwavel maar het smaakte niet erg lekker (konden Bas en Rink ons vertellen na een kopje onder). Na aan het warme water gewend te zijn hebben we lekker wat rondgedobbert toen het ineens ging regenen. En niet regen zoals in nederland maar regendrupjes met een snelheid van 3 drups per m2 per minuut. Het werkte zelfs een beetje verkoelend. In onze reispapieren was al voorspeld dat het in de middag zou regenen bij de vulkaan, dit is namelijk elke dag zo. Na wat te hebben gedobberd zijn we weer terug gegaan naar het restaurant om daar te lunchen. Dit duurde best lang maar had waarschijnlijlk te maken met het tijdstip, namelijk half 3. Maar geduldig als we waren hebben we braaf onze frisdrank opgedronken en gewacht. En dat was het weer meer dan waard want de nasi die we kregen was overheerlijk. Na de rekening te hebben gevraagd kwam een van de obers ons ook 4 kaartjes geven van het zwembad. Deze moesten we nog afrekenen. Inmiddels waren we wel een beetje de kluts kwijt, want het zou gratis moeten zijn. Een tweede ober werd er bij gehaald en deze vertelde ons dat het zwemmen alleen gratis was bij het buffet. Prima, dan betalen we het zwemmen ook gewoon want dit was slechts 2,50 pp extra. Eerst moest het gewone eten afgerekend worden, daarna het zwembad. Het gewone eten was zo afgerekend. Kregen zelfs geld terug. Maar toen zei de ober dat alles goed was. We hoefden niets meer te betalen. Ook het zwembad niet. Nou, we hebben waarschijnlijk alle 4 heel erg schaapachtig zitten kijken want we kregen steeds vriendelijkere blikken toegworpen. Uiteindlelijk zijn we dan ook maar gegeaan zonder nog voor de toegang tot het zwembad te betalen. Onze chauffeur lag lekker te pitten maar schoot meteen overeinde toen hij ons hoorde. Hij vroeg of we misschien interesse hadden om een kopi luwak fabriek te gaan bekijken. Nog voor dat iemand tijd had om daarover na te denken antwoordde bas:ja zeker! Kopi luilwak is de duurste koffie ter wereld. De koffie wordt gemaakt door de katten de kfofiebonen te laten eten. Wat de katten dan uitpoepen wordt gereinigd en vervolgens gedroogd en gepeld waarna er koffie van gemaakt wordt. Om bij de fabriek te komen moesten we de weg af en door een woonwijk heen waar alle huizen hutjemutje op elkaar stonden. Dat ons busje uberhaupt door de straten kon was een wonder aangezien alles zo dicht op elkaar stond. Na wat bochtjes kwamen we uit bij een hekje waar de bus doorheen reed. Meteen stonden we op een soort binnenplaats, die overigens niet groter was dan de bus zelf. Daar mochten we uitstappen en kwamen we in een overdekt cafe uit waar wel 20 tafels met stoelen stonden. We werden welkom geheten door een jonge jongen die ons in het engels aansprak. Al snel kwam een wat oudere meneer aan gelopen omdat hij hoorde dat we nederlanders waren. Hij sprak ee nklein beetje hollands zei hij en haalde dat graag op als hij daar de kans voor kreeg. Hij vond dat de jongen die ons in eerste instantie had aangesproken ook nederlandds moest leren dus als we hem wilden helpen dan mocht dat. De jongen sprak prima engels en liet ons allereerst een van de katten zien. Het was een eenjarige tamme cikole (kat) die ons appelig aan zat te kijken. Hij sprong meteen op bas zijn arm en liep omhoog, door zijn nek en ging op de schouder zitten. Met zijn grote ogen ging hij blij om zich heen zitten kijken. Voor degene die nog nooit een cikole hebben gezien, het ziet er meer uit als een wasbeertje met lichtgevende ogen gekruist met een soendaspookdiertje dan dat hij lijkt op een kat. Daarnaast hebben ze een echte gezichtsuitdrukking. De vacht is heel erg zacht maar de nagels en tanden zijn scherp. Nadat het beeste bij bas had gezeten werd hij nog even door yvonne geknuffeld en vervolgens weer in zijn hokje gezet. Daar ging hij zeer voldaan weer appelig zitten kijken. We zijn verder door de fabriek gelopen en kregen uitleg over het proces van de koffiebonen. Het diertje krijgt maar 2 aovnden in de week koffiebonen te eten omdat het anders dood gaat. De twijfels over deze dure koffie komen dan tohc weer opzetten. Bas mocht nog even proberen de mannetjes en vrouwtjes koffiebonen te ontdoen van een laagje maar die poging was niet heel goed. Hij werd uitgelachen door de mensen daar want hij had een manier gevonden om het werk heel lang te laten duren. Don’t quit your day job. Maar toen was dan eindelijk het moment daar waarvoor we eigenlijk kwamen, we gingen een kopje koffie drinken. Bas en jaimy gingen voor de taditionele orignele kopi luwak en rink en yvonne namen de extra stamina kopi luwak, gevuld met special herbs from indonesia. Hiervan zou je meer energie moeten krijge op vakantie, zo zegt het verkoop praatje. Nu kunnen de javanen best koffie brouwen en hebben we hier eigenlijk nog geen slechte koffie gedronken, maar eerlijk is eerlijk, de kopi luwaak is wel errug lekker. Een echte volle smaak koffie, heeft geen suiker of melk nodig. Maar voordat het lijkt alsof ik aandelen heb: je hebt er wel een vergiet bij nodig. Het aroma zakt namelijk naar de bodem, dus op het moment dat je je laatste slok neemt heb je een hap met aroma dik in je mond. Iets minder lekker dus. Uiteraard konden we het niet laten om een heel duur pak koffie mee te nemen zodat we van deze ervaring thuis ook nog een keer konden genieten. Na iedereen bedankt te hebben voor de leuke rondleiding zijn we met onze chauffeur terug gegaan naar bandung. Dit duurde bijna 2,5u omdat we midden in de spits zaten. Dat hele idiote verkeer hier zou mischien toch gebaat zijn bij wat verkeersregeltjes, althans in ieder geval zoudende files iets korter zijn.
Toen we dan eindelijk bij ons hotel waren moesten we afscheid gaan nemen van onze chauffeur. Hij gaat vanacht om 3 u aanrijden om nieuwe mensen in jakarta op te halen en een rondleiding te geven zoals hij dat voor ons heeft gedaan. Wel had hij nog een laatste tip en dat was een restaurantje, links om de hoek van waar ons hotel zat. Na een flinke fooi zijn we onze spullen binnen gaan zetten en weer meteen vertrokken om het restaurantje te gaan zoeken.
Dat ging helaas niet zo als gepland en na een blok rondom het hotel te hebben gelopen, en nog niet eens iets te hebben gevonden wat leek op een restaurant, hebben we met tegenzin besloten dan toch maar in het hotel te gaan eten. Vooral bas vond het eigenlijk niet leuk maar na een lange vermoeiende dag hadden we even geen andere opties. Bas besloot de nasi goreng te bestellen die rink de dag ervoor had. Tussen de garnering vond hij een groen pepertje en hij vroeg rink of dat het pepertje was wat hij gisteren had gegeten. Rink zei ja pas op, ze zijn erg heet, snij er een stukje af als je wil proberen maar pak hem niet helemaal. En zo eigenwijs als bas is gooide hij het hele pepertje in zijn mond. Schijnbaar was het zo heet dat hij direct de hik kreeg en kleine rooddoorlopende met tranen gevulde oogjes. De volgende keer bedenkt bas zich wel twee keer voordat hij weer een pepertje eet. Een beetje melig hebben we het avondeten verlaten om op tijd naar bed te gaan. Op de kamer troffen we gelukkig geen kakkerlakken! Morgen vervolgt onze reis per trein naar Yogyakarta waar onze reis in west java ook zal eindigen.