Cienfuegos

Onze ochtend begon met sigaren kopen in de hotelwinkel. Zeg nu eerlijk, het had erger kunnen zijn! Met een nieuwe voorraad sigaren zijn we op weg gegaan naar Cienfuegos. Toen we bij onze auto aankwamen had iemand in het vuil geschreven “I need water”. Ze hadden gelijk. Maar onze auto kon naast water ook een poetsbeurt, een schadehersteller, nieuwe ruitenwissers en matjes gebruiken. Dat stond alleen niet in het vuil geschreven. Enigszins lachend zijn we aan de langste reisdag van onze vakantie begonnen. Eerst terug naar Havanna, naar de snel weg om zo toch wat vaart te maken. Rond Havanna reden we uiteraard even verkeerd maar al snel hadden we de juiste weg gevonden. De wegen stonden vol met mensen die een lift wilden maar ondanks dat het volgens de geleerden “best zou kunnen”, hadden we daar weinig trek in.
Tot dat we door de politie werden aangehouden. De echte politie. Deze maande ons te stoppen, wat we uiteraard ook braaf deden en begon in het Spaans ons te bekogelen met woorden waar we nog nooit van gehoord hadden. Bas probeerde nog op zijn beste engels uit te leggen dat hij het niet begreep maar de politieman wenkte duidelijk naar liftende mensen. Nogmaals probeerde hij in het Spaans uit te leggen wat hij wilde en keek ondertussen op de achterbank. Hier lag de enorme koffer van Jaimy omdat deze niet meer achterin paste. Reden genoeg voor de agent om te zeggen dat we door mochten rijden. Ook al zei hij dit in het Spaans, Bas begreep maar al te goed dat hij zonder problemen door mocht rijden. Dat hebben we dan ook zo snel mogelijk gedaan.
De snelweg naar Cienfuegos is redelijk. Stel je voor een 4 baans snelweg, twee kanten op met een middenberm van ongeveer een meter of 2. Na een paar kilometer hadden we door dat we de “Viazul” bus moesten volgen. Dit is een bus, speciaal voor toeristen die dagelijks naar verschillende grote steden rijdt. Deze bus ontweek vakkundig alle gaten in de weg. En we zijn wat gaten tegen gekomen. Sommige zo groot dat we er goed de hele auto op stuk hadden kunnen rijden. Maar nadat we braaf de Viazul zijn gaan volgen ging het eigenlijk best goed en hebben we relatief weinig schade gereden aan de auto. Onderweg kom je de gekste dingen tegen. Zo fietsen er mensen op de snelweg, rijdt er paard met wagen, oude auto’s die eigenlijk niet meer zouden mogen rijden, er staan mensen te liften en er zijn weinig tot geen verkeersborden (net zo veel als verkeersregels dus).
Alle verbazing daar gelaten, was het landschap waar we door reden nog steeds prachtig en veranderde het elke 10 minuten.
In Cienguegos zouden we weer in een casa slapen, ditmaal bij dokter Victor. Al bij het binnenrijden van de stad zagen we dat deze stad anders was dan bijvoorbeeld Havanna. De stad doet veel franser aan, de gebouwen zijn oud en koloniaal. De straten in Cienfuegos zijn genummerd wat het vrij makkelijk maakte om onze casa te vinden. Toen we daar binnen kwamen was alles prachtig ingericht. De vloeren waren van marmer en de plafonds waren extra hoog. We kregen de roze kamer toegewezen, een grote kamer met twee bedden, airco, koelkast en een jawel, roze badkamer. We kregen van de vrouw van dokter victor een kleine rondleiding en werden gevraagd of we wilden blijven eten. Natuurlijk wilden we dit. Ze liet ons ook meteen het dakterras zien waar we te allen tijde gebruik van mochten maken. Het dakterras was schitterend. Het stond vol met planten en stoelen en was ingericht als een gezellige achtertuin. Omdat we niet veel tijd hebben in Cienfuegos hebben we besloten eerst de stad in te gaan en op verkenning te gaan. Dat verkennen bestaat allereerst uit een Mohito drinken. De temperatuur in Cienfuegos is een stuk hoger dan in Vinales en Havanna dus we moeten even opnieuw wennen aan de temperatuur. En hoe moet je dat anders doen dan onder het genot van een drankje. We hebben daarna heerlijk door het stadscentrum geslenterd, op zoek naar kleine hebbedingetjes en hebben uiteindelijk nog wat bier voor onderweg gehaald.
Teruggekomen bij onze casa hebben we onze boeken gepakt en zijn we naar het dakterras gegaan om daar te genieten van het avondzonnetje. Boven gekomen bleken er twee engelsen te zitten. Zij waren vanuit Havanna gekomen en op zoek naar een volgende bestemming. Het was fijn om even met mensen een gesprek te kunnen voeren. Zij gaven ook al aan dat ze zo weinig mogelijk probeerden te zeggen omdat de Cubanen zo aardig waren en het vooral vervelend vonden dat ze de engelse taal niet beheersten. Ze wilden niet dat iemand zich opgelaten zou voelen. Dus na over politiek te hebben gepraat, routes in cuba en tips te hebben uitgewisseld werden we gevraagd door de eigenaren om aan tafel te gaan. Wederom kregen we een heerlijke maaltijd voorgeschoteld, alles zelf gemaakt. Onder het genot van mohito’s hebben we de rest van de avond nog heerlijk op het dakterras doorgebracht.