De waterval van Soroa

De ochtend begon heel erg vroeg omdat we om 9 uur de boot terug naar het vaste land wilde nemen. We hadden namelijk een lange rit voor de boeg. In de ochtend was het koud. Er bleek slecht weer te zijn overgewaaid uit de verenigde staten. Dit was te merken. Tijdens het ontbijt bleef het maar bewolkt en uiteindelijk op de boot was het erg koud. Maar gelukkig was de boottocht snel voorbij door het domme entertainment van collega “Nederlanders op vakantie” die een intelligent gesprek probeerden te voeren met Duitsers. Met de nadruk op probeerden.
Aangekomen op het vaste land hebben we eerst even op ons gemak gezocht naar de beste route die we die dag konden gaan volgen. Ons eindpunt was Soroa. Hier zou een fantastisch mooie waterval moeten zijn. Voor ons meer een kleine tussenstop onderweg naar Cienfuegos. De weg richting Soroa is namelijk erg moeilijk begaanbaar. En dat hebben we geweten. De weg bestond meer uit gaten dan uit asfalt. Niet erg… tot dat de borden ook niet meer daar stonden waar ze zouden moeten staan. Dat gecombineerd met het fantastische richtingsgevoel van Jaimy zorgde voor een behoorlijke omweg, sightseeing, verdwaling, mini-ruzie, en uiteindelijk godzijdank het staatshotel waar we zouden verblijven. Het staathotel was eigenlijk een briljant groot park met onderaan een berg een heel erg groot zwembad met bar. Op de berg stonden de huisjes waar we zouden verblijven.
Onze koffers werden door het personeel naar boven gedragen, en zoals het leek hadden we het aller laatste huisje op het park. Na ons verbaasd te hebben over de manier waarop elektriciteit wordt aangelegd zijn we op zoek gegaan naar een plekje om te eten. Uiteraard zat er een restaurant dicht bij de waterval. Na een hapje te hebben gegeten hebben waren we toch wel benieuwd naar de waterval. De weg naar de waterval bestond uit trappen gegoten van beton in een bergwand. De weg ernaartoe was lang, vooral omdat we ons realiseerden dat we dezelfde weg ook weer terug moesten. Maar beneden aangekomen bij de waterval bleek de wandeling het toch waard te zijn geweest. Natuurlijk verbleken alle watervallen als je de Niagara Falls hebt gezien, maar deze waterval was erg leuk. Natuurlijk stond er een verkoper van vers fruit en zat er een man op een gitaar te pingelen om het beeld compleet te maken. We hebben heerlijk bij zitten komen van onze lunch en hebben daarna de trap weer terug op beklommen. Uiteindelijk hebben we de rest van de middag “bij liggen komen” aan het zwembad, onder het genot van een biertje en een mohito. Wat hebben we het toch zwaar..
Qua avondeten was er weinig keuze. Soroa heeft niet echt een centrum en na een dag aan het zwembad ben je moe en wil je niet te ver voor je eten lopen. We hebben daarom bij het restaurant gegeven wat bij het hotel zat. Na het noemen van ons hotelnummer konden we gebruik maken van een lopend buffet (aka vreetschuur). Heel bijzonder was het niet, de eerste mohito die geserveerd werd zal vol mieren (waarschijnlijk omdat de pot suiker niet goed gesloten was) en het dessertijs was geïmporteerd nestle ijs. Maar toch onze buik goed volgegeten om daarna nog even bij het zwembad aan de bar te zitten. Hier werden we achterna gejaagd door het restaurantpersoneel. Bleek dat het noemen van je kamernummer totaal geen toegevoegde waarde had en je wel gewoon moest betalen in het restaurant. Dit hadden wij natuurlijk niet gedaan. Oeps.. laten we het gooien op de taalbariere.. Maar na betaald te hebben mochten we rustig aan het zwembad blijven zitten om te genieten van wederom een mooie avond met live entertainment in de vorm van een band van bejaarden. Morgen vroeg op, er wacht ons wederom een lange rit richting Cienfuegos