Go Little Toyota!

Vandaag weer een roadtrip dagje voor de boeg. Al vrij vroeg werden we in Niagara Falls wakker van onweer. En dan niet het mooie schattige gerommel wat we in Nederland kennen. De storm Isaac zorgt nog voor wat naweeën en is langzaam naar boven door het land aan het trekken. Zo zijn we van een heerlijk warm broeierig dagje aan de Falls gegaan van naar buiten kijkend waar de Falls zich verplaatst hadden naar recht voor ons raam. Onder de indruk van het geweld buiten hebben we het gordijn van ons “kelderraam” open gedaan en konden we in de gaten houden of er een boom om zou gaan waaien. Een harde klap schrok ons weer wakker, wat blijkt.. Dakleer kwam van het dak vrolijk op onze kleine Corolla gevallen. Goed begin van de dag!
Langzaam aan zijn we de koffers weer gaan pakken voor een hele lang rit vandaag naar Washington DC. We wilden uiterlijk om 10 uur in de auto zitten, en guess what! Het is nog gelukt ook!
We hebben een bakje zelfsgezette koffie genuttigd en hebben toen onze koffers naar de auto gesleept. De auto uiteraard bijna in het hotel geparkeerd om de koffers enigszins droog in de achterbak te krijgen. Het dakleer wat op de motorkap was gevallen heeft gelukkig niet voor schade gezorgd. Wel hadden we ons eerste oranje brandende lampje (met uitroepteken) in de auto te pakken! Toch fijn om op vakantie te zijn met een autokenner: we hebben een flat tire, of zoals Bas meteen al zei: gewoon een wat slappere band dan de rest, niets om ons druk over te maken. Laten we dat vooral niet doen dan! Daarna hebben we Niagara Falls verlaten in de stomende regen op zoek naar een tankstation want de peut was na de heenreis behoorlijk opgeraakt.
Al snel een tankstation gevonden, een jongen moest de autos aftanken in de stromende regen dus die heeft een mooie tip gekregen en daarna nog even de bandenspanning gecheckt. Niets aan het handje. En gelukkig ging het lampje na een bepaald aantal kilometers ook vanzelf weer uit.
De reis zou lang gaan duren, zeker aangezien je nergens harder mag van 65 mijl en de weg die we hebben gereden ook nog grote delen under construction waren, waardoor we zelfs maar 55 mochten. Onderweg nog een tankstation aangedaan voor (hoe origineel) een broodje Subway en wat chips en water voor als we aankwamen in het hotel.
Het landschap veranderde de eerste paar uren nauwelijks. Nog steeds zaten we tussen de franse bossen en weilanden. Na een paar uur rijden verruilden we de weilanden voor bergen. We hadden een tolweg gevonden op de tomtom die fatsoenlijk asfalt had en helemaal door de bergen kronkelde. Erg leuk om te rijden, voor de bijrijder erg lekker om bij te slapen. We zijn ergens nog gestopt bij een rustplaats voor een Starbucks en daarna weer doorgereden.
Toen we D.C. naderde hebben we nog een kleine afslag gemist waardoor we door de hele voorstad en stad zelf hebben moeten rijden om bij het hotel te komen, we kunnen het maar vast gezien hebben. Eindelijk aangekomen bij ons motel, ingecheckt, koffers naar boven en wat wil, we hebben een dubbele kamer, dus twee giga bedden en zelfs een bureau met leren stoel om aan te werken.
Hier gaan we ons wel weer vermaken. Morgen gaan we the Capitol bekijken maar nu eerst ons welverdiende bedje opzoeken. Alle lof voor Bas die gewoon om 10 uur vanmorgen is begonnen met rijden en helemaal heppie door heeft gereden tot onze aankomst in D.C. rond half 8 terwijl het gewoon de hele weg geregend, gewaaid en gestormd heeft!