Road Trip

Onze laatste dag in New York zat erop, tijd om naar het puntje van de staat New York te gaan waar de Niagara Falls zich bevinden. Met nog tijd over in de morgen hadden we het geniale idee om eerst nog ergens een Subway Melt te scoren om deze op de kamer op te gaan eten, en zo gezegd zo gedaan. In Penn Station waren de ingrediënten voor ons ontbijt vrij snel gevonden.
Rond 10 uur zijn we met de koffer uit gaan checken en op zoek gegaan naar de ophaalplek van onze auto. Die zou maar 2 blokken lopen zijn. Toch iets langer over gedaan dan we dachten maar wel blij toe dat we geen taxi hadden gepakt in verband met het een richtingsverkeer overal en de ochtenddrukte!
Aangekomen bij Alamo was de ingang een beetje lastig te vinden. We stonden wat te dralen bij de ingang toen we werden gevangen in een wolkje met gif. We weten nog steeds niet wat het was maar aan de overkant van de straat waren ze met iets bezig wat voor de wazige lucht zorgde. Ademhalen was een beetje lastig en het stonk gruwelijk. Snel naar binnen dus.
aangekomen bij de balie om de auto mee te nemen, stuitten we tegen het eerste probleem. De auto was gewoon gereserveerd maar wat blijkt, voor de tweede bestuurder moet je jezelf ook legitimeren en een creditcard afgeven. En die hadden we natuurlijk niet. De beste man kon alleen iets voor ons betekenen als we getrouwd waren.. En goh.. dat zijn we niet.. We hebben met alle kaartjes gezwaaid die we hadden, en nog eens uitgelegd dat we wel bij elkaar horen inderdaad maar niet getrouwd zijn. De beste man vroeg nogmaals of we getrouwd waren. Leek ons dan toch verstandig te zeggen dat we dat wel waren:S en dit was gewoon voldoende om Bas als tweede bestuurder mee te mogen laten rijden. Hoe vaag is Amerika. Gelukkig hadden ze voor ons de prachtige middenklas wagen: een Toyota Corolla. Het commentaar van Bas zal ik jullie besparen…
We zijn aan de rit begonnen en we hebben over 5th avenue richting Penn Station de stad verlaten. Door de Lincoln tunnel nog 1 keer een blik geworpen op het ongelooflijke eiland met de mooie skyline. Natuurlijk check je dan even het spiegeltje en kom je erachter dat je gewoon helemaal zwart bent! Het gif spulletje wat naar boven werd gespoten had ervoor gezorgd dat we allebei zwarte armen en gezichten hadden. We leken wel schoorsteenvegers. Met alleen anti-bacteriele handzeep bij ons, het meeste eraf gepoets. De rest moest wachten tot de eerste stop.
Onze reis vervolgde zich over allerlei interstates richting het noord-westen. En mijn god wat zijn de wegen hier saai. Cruise control aan op 65 mijl (dit is ongeveer 103 km) en rechtuit gaan met de banaan. De omgeving is te vergelijken met Frankrijk. De huizen, de straten, de weilanden. Alsof we onderweg waren op vakantie naar Frankrijk.
Halverwege zijn we ergens in de middle of nowhere gestopt bij een Mcdrek om te wassen en te eten en om daarna weer door te rijden. We hoefden maar 7,5uur te rijden.
Nu had Bas het nagelaten te vertellen dat het adres wat hij had ingetoetst op de navigatie niet bestond. We waren dus aan het rijden naar “Niagara Falls”. We zijn via Buffalo gereden en het Franse landschap veranderde in een kruising tussen Children of the corn, Jeepers Creepers deel 2 en Forks ( helaas geen van de heren gespot, de zon scheen trouwens ook). We naderden in rap tempo Canada. Werd toch tijd om even te kijken naar de eindbestemming. Dus ons mooie samengestelde boekje van Aireka erbij en de kaart eens goed bestudeerd. Stond daar nu echt dat ons hotel in Canada lag? Dat zou wel eens voor wat problemen kunnen zorgen. Wij toch doorgereden en we kwamen aan bij de Canadese grens. Daar een stukje doorgereden kwamen we bij het information centre, hoera dit was nog open! Snel de auto geparkeerd.. Wat wil.. het information centre sluit om 7 uur.. we kwamen om 2 minuten voor 7 voorbij rijden en voor we de auto hadden geparkeerd en om waren gelopen was het 2 minuten over 7. Geen information voor ons dus. We waren er allebei stil van. Wij een giftshop binnen en deze jongen, die totaal onbekend was in Niagara Falls (en hoezo ga je dan bij “de” giftshop naast het information centre werken) verzekerde ons dat we zeker niet de grens over moesten gaan. Dus eigenlijk niets wijzer, wij weer terug de auto in en de richting ingereden die deze beste jongeman ons had gewezen. De buurt werd er niet beter op.. en nog minder beter.. en iets minder prettig.. en slecht.. en heel slecht.. Ok nu hopen dat we verkeerd zitten. Laten we de reispapieren er eens bijpakken.. We hebben niet alle hotels bij dezelfde organisatie geboekt, dit hotel in Niagara Falls was daar dus een van. En de beste (Frans)man die ons boekje had gemaakt, had het verkeerde motel erin gezet. Redelijk opgelucht hebben we het juiste adres ingetoetst en de navigatie bracht ons zo naar ons motel! Hoezee.. conclusie: fransen kunnen helemaal niets goed maken, geen autos, geen boekjes en volgens Bas alleen maar kazen die beschimmeld zijn. Op zo’n moment kun je dan nog een positief standpunt innemen over wijn, maar dat is helemaal niet meer belangrijk als je eindelijk nar 8 uur rijden je hotel hebt bereikt.
Daar aangekomen de auto snel geparkeerd en we schenen zo met de koplampen een kamer naar binnen. Allebei al lachend: god je zult daar maar slapen. We trekken de deur open naar de receptie: een grote puinhoop aan papieren, rommeltjes en rotzooitjes. Dit belooft weer wat. Snel ingechecked en de koffer gaan halen. We kregen een kamer beneden. Dus wij met onze koffers de trap af en we moesten heel de gang door naar het einde. We maken de deur open: een bed zo groot als onze slaapkamer thuis, een kamer zo groot dat je een dubbele flikflak eindigend in een koprol kan maken (als je zo lenig bent) en een badkamer zo groot dat hij speciaal gemaakt moet zijn voor Amerikanen! Helemaal geweldig dus. We kijken uit het raam, en wat zien we staan: Onze eigen Toyota Corolla. Niet oordelen dus voordat je je kamer hebt gezien ;)
Helemaal blij hebben we ons geïnstalleerd en zijn een vendingmachine gaan plunderen. Hadden we nog het geluk dat het restaurantje nog open was waar we samen een pizza hebben gedeeld. We konden kiezen, een “hot sause” of een “hot hot sause”. Niet te flauw gingen wij voor de laatste optie.Heel het keukenpersoneel kwam kijken hoe wij die pizza op gingen eten. En damn die was heet. Met een snotneus, tranen in onze ogen en de smaakpapillen zijn zeker volledig gedood. Maar tegen morgenochtend zijn ze waarschijnlijk weer vernieuwd, klaar om bedorven te worden door alle ranzige hamburgers die Amerika ons nog te bieden heeft.